House of Gucci

House of Gucci is een nieuw misdaaddrama geregisseerd door Ridley Scott, de regisseur van Gladiator en Alien.

De film is geïnspireerd op waargebeurde gebeurtenissen rond de familie achter het Italiaanse modehuis Gucci. Wanneer Maurizio Gucci (Adam Driver) een relatie met de buitenstaander Patrizia Reggiani (Lady Gaga) begint, wordt hij door zijn vader Rodolfo Gucci (Jeremy Irons) onterft. Hij vermoedt namelijk dat Patrizia achter Maurizio zijn familiegeld zit. Zo moeten de twee het zonder de steun van de familie Gucci zien te maken. Jaren later zijn de twee met elkaar getrouwd en hebben ze een kind samen. Maurizio zijn oom Aldo Gucci (Al Pacino) neemt zo weer contact met hem op en brengt hem terug in de familiezaken. Het Gucci modehuis komt zo weer onder meerdere namen te staan wat leidt tot creatieve verschillen, waardoor verraad, wraak en zelfs moordzaken naar boven komen. Bij het maken van deze film zijn vele veranderingen geweest. Zo had Martin Scorsese eerst de film kunnen regisseren, maar uiteindelijk heeft Ridley Scott regie positie gekregen. Zo heeft hij samen met de casting regisseurs ook vele ideeën gehad voor de casting van de rollen voor ze uiteindelijk bij de gekozen acteurs en actrices zijn gekomen. Na de vele wijzigingen van casting en regie hadden ze waarschijnlijk beter ook terug kunnen kijken naar de schrijfploeg van de film, want het uiteindelijke script is geschreven door meer beginnende schrijvers wat soms wel aan de film valt terug te zien. Het verhaal kan soms namelijk wat rommelig en zo langdradig overkomen, want het verhaal maakt veel tijdsprongen vooruit. Sommige relaties komen zo gehaast over, waardoor de geloofwaardigheid wat verloren kan gaan. Wat het beste naar voren komt in de film over een bekend modemerk zijn dan ook de kostuums en make-up van de personages. Hier kan Janty Yates wel filmprijs nominaties voor verwachten. Toch heeft de film klachten gekregen van echte leden van de familie Gucci dat de familieleden vergeleken de acteurs in de film in het echt beter gekleed waren. Verder weten ze ook geloofwaardig de plaatsen war het verhaal zich afspeelt over te brengen. Van de filmcast komt Al Pacino het beste naar voren en weet vergeleken de gehele cast voor het beste en meest geloofwaardigste accent te zorgen. Lady Gaga en Adam Driver hebben samen een goede chemie in de film, maar hun relatie komt soms wel wat zwak over. Patrizia toont duidelijk tekens dat ze meer achter het geld van de familie Gucci zit dan dat ze echt van Maurizio houdt. Hun accenten kunnen ook wat apart overkomen. Lady Gaga heeft zo meer een Oost-Europees accent dan echt Italiaans. Zo lijkt haar personages in sommige scenes meer uit Rusland te komen. Van de gehele cast is Salma Hayek de enige die hulp heeft gekregen met het praten in het juiste accent. Dit is waarschijnlijk gedaan, omdat ze is getrouwd met de man die nu eigenaar is van het Gucci merk. Als ze de gehele cast wat meer hadden geholpen met hun accenten in de film zouden ze wat meer overkomen als mensen uit hetzelfde land. Wie zelfs helemaal in een gehele andere film lijkt te spelen is Jared Leto, want in de film draagt hij een dik makend kostuum en heeft verder een vreemde geschoren haarstijl. In de film komt hij vergeleken de rest te overdreven over en spreek buitensporig met een hoge stem. Zo klinkt hij soms net als het videogame personage Mario. Ik geef de film als cijfer een:

Way Down

Way Down is een nieuwe misdaadthriller geregisseerd door Jaume Balagueró, de regisseur van [Rec].

In de film wordt de jonge ingenieur Thom (Freddie Highmore) door kunsthandelaar Walter (Liam Cunningham) gevraagd om hem te helpen bij een bankoverval. Walter plant samen met de hulp van Thom en zijn misdaadteam de speciale centrale bank van Spanje te beroven. Deze bank is meer dan honderd jaar oud, heeft goede bewaking en verder weinig openbare gegevens. Het misdaadteam besluit het WK-voetbal te gebruiken als afleiding en krijgen hierdoor 10 dagen de tijd om met een plan te komen. Thom bedenkt zo een idee dat de rest van het misdaadteam moet uitvoeren tijdens de WK-finale tussen Nederland en Spanje. Zo hebben ze een strakke tijdslimiet waar elke seconde telt. Deze misdaadfilm komt ondanks de grootte ingewikkelde overval helaas wel al snel over als een standaard misdaadfilm. Zo kunnen fans van misdaad overval films wel van deze film genieten, maar kan de film verder wel als bekend overkomen. Ondanks het ingewikkelde overval plan begaat de film verder wel veel clichés uit andere overval films. Zo kun je als kijker wel voorlopen op het verhaal, waardoor de film soms wat langdradig kan overkomen. Tijdens de overval waar alles niet altijd even zo soepel verloopt, kun je als kijker zelf haast betere ideeën bedenken waardoor het plan misschien wat beter en meer probleemloos zou kunnen zijn verlopen. De schrijvers van de film hadden zelf dus het verhaal wat beter kunnen uitwerken als ze meer op hun eigen details hadden gelet. Tijdens de overval scenes tonen ze tussendoor hoe het beveiligingsteam de bank bewaakt, maar ook tegelijkertijd naar het WK kijkt. Verder tonen ze ook hoe de plaatselijke bevolking met het WK bezig is. Deze wisseling zorgt voor wat vermakelijke scenes, maar kunnen je als kijker ook afleiden en wat uit het verhaal halen. Het acteerwerk wordt door de meeste van de filmcast aardig gedaan, maar de cast komt verder ook wat cliché over. Zo heb je de standaard leider, slimmerik, persoon achter de computer en komiek van het team. Verder is het voorspelbaar wie van het team nu wel en niet te vertrouwen zijn. Freddie Highmore doet het goed als de slimme hoofdrol, maar dat hij de laatste tijd in zijn acteercarrière meer in tv-series en films heeft gespeeld valt wel een beetje terug te zien aan zijn acteerwerk. Astrid Bergès-Frisbey komt verder wat emotieloos over in de film. Famke Janssen heeft ook een cameo in de film, maar door haar botox gebruik, komt ze in deze film met haar gladgestreken gezicht wel wat apart over. Ik geef de film als cijfer een:

Blue Bayou

Blue Bayou is een nieuwe dramafilm geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Justin Chon, de regisseur van Mr. Purple en Gook.

De film gaat over de Koreaans-Amerikaanse man Antonio LeBlanc (Justin Chon). Hij is als geadopteerd kind naar Amerika gekomen, maar heeft op latere leeftijd het contact met zijn adoptiegezin verbroken. Zo is hij samen gaan wonen met Kathy (Alicia Vikander) met wie hij inmiddels is getrouwd. De twee wonen samen met haar dochter Jessie (Sydney Kowalske) in New Orleans in de staat Louisiana. De twee verwachten samen een nieuwe baby, maar wanneer Antonio onterecht in de problemen komt, wordt er ontdekt dat hij geen Amerikaanse staatsburger is en illegaal in het land woont. Nu moet hij het in een rechtszaak tegen de staat opnemen, om in Amerika bij zijn gezin te mogen blijven. Anders verliest hij het land waar hij voor dertig jaar heeft geleefd en moet hij zijn gezin achterlaten. Met deze film spelen ze in op de actuele problemen van de migratiestroom. Ondanks dat de film zich vooral op dit probleem in Amerika concentreert, speelt dit nu ook in Europa. Zo toont de film goed hoe zwaar het voor migranten kan zijn om de reis naar een nieuw thuisland te maken en wat ze allemaal moeten doen om hier legaal te mogen blijven wonen. Deze film toont dit goed om het gezin van de film goed naar voren te brengen en ze neer te zetten als een gezin dat al jaren bij elkaar is. Vanwege de ontdekking dat de een illegaal in het land woont en ineens weg moet, toont dit goed hoe een gezin uit elkaar gedreven kan worden. Door deze manier geef je als kijker meer om het gezin en hun onderlinge band. Met vage flashbacks proberen ze het verleden van Antonio wat te verduidelijken, maar in de laatste act leer je pas echt duidelijk wat deze betekenen. Hierdoor kunnen ze wanneer ze eerder in de film naar voren komen als wat onduidelijk overkomen. Zo snap je dat Antonio een duister verleden heeft gehad, maar toch blijft hij fouten maken en liegen tegenover zijn vrouw. Door deze acties kunnen sommige kijkers iets minder medelijden met hem krijgen. As hij namelijk minder fout bezig was geweest en eerlijker was tegenover zijn vrouw had hij wat problemen kunnen voorkomen. De laatste act kan ook wat gehaast on rommelig overkomen, waardoor het wat dramatische waarde verliest.

Naast de migratie actualiteit proberen ze ook in te spelen op de actualiteit van corrupte en verkeerde politieagenten. Dit doen ze ondanks het belangrijke bericht helaas op een mindere manier. De agent in de film die dit naar voren brengt, komt wat te onrealistisch over en lijkt soms net uit een cartoon te komen met de acties die hij onderneemt. Justin Chon heeft deze film opgenomen met een 16 millimeter-camera en verder ook gebruik gemaakt van natuurlijke lichtbronnen in bepaalde scenes, waardoor hij voor wat mooie scenes weet te zorgen. Met deze film lijkt hij misschien toch wat te veel werk op zich genomen te hebben. In scenes waar hij zichzelf geregisseerd heeft, zitten wel en aantal bewegelijke scenes. Verder is in sommige scenes de camera lens nog nat of vallen er vieze vlekken en strepen terug te zien in beeld. Dit is waarschijnlijk in het maken van de uiteindelijke film over het hoofd gezien, want verder lijkt het niet een echte betekenis te hebben. Toch levert Justin Chon goed acteerwerk in de hoofdrol van de film. Samen met Alicia Vikander heeft hij een goede en geloofwaardige chemie. Zo komen ze goed over als een echtpaar dat er voor elkaar probeert te zijn. Sydney Kowalske weet voor een jonge, beginnende actrice ook goed acteerwerk neer te zetten. Zo zorgt ze voor zowel goede komische en dramatische momenten in de film. Verder heeft Vondie Curtis-Hal ook een goede rol als advocaat in de film. Ik geef de film als cijfer een:

Spencer

Spencer is een fantasie versie van een biografie van Princess Diana. De film is geregisseerd door Pablo Larrain, die ook de biografie over Jackie Kennedy heeft geregisseerd.

De film volgt prinses Diana (Kristen Stewart) tijdens de kerstvakantie. Dankzij de vele geruchten rond het Britse koningshuis waar de wereld uitgaat dat Diana samen met prins Charles relatieproblemen hebben, komt Diana onder extra druk te staan. Ze wordt veel door de pers gevolgd terwijl ze zich probeert voor te bereiden op de Britse koninklijke kerstviering. Hierdoor begint ze langzamerhand steeds meer met psychische problemen te worstelen. Met deze film tonen ze goed de duistere kant van het koninklijke leven. Ondanks dat dit leven in sprookjes meer overkomt als een geweldig en rijkelijk leven. In werkelijkheid is het royale leven toch stukken zwaarder geweest. Koninklijke mensen worden namelijk veel door de pers gevolgd waardoor ze haast geen privacy overhouden. Verder moeten ze zich aan strenge regels houden, zoals bijvoorbeeld de manier waarop ze mogen eten. Ondanks dat ze een koninklijk menu krijgen voorgeschoteld, mogen ze er maar een beetje van nemen. Verder moeten ze zich ook aan bepaalde kledingdrachten houden. Zo brengt de film goed over hoe verstikkend het koninklijke leven kan zijn. Ze brengen deze duistere kanten van het koninklijke leven goed naar voren, maar hebben er helaas voor gekozen dit meer op een fictieve manier te doen. Door het op deze manier nar voren te brengen, kan het wel wat overdreven overkomen. De fictie was niet nodig geweest, want Princes Diana heeft in het echt best een bijzonder en heftig leven geleefd. Door de fictie kanten kan de film soms wat apart overkomen. Hier hadden ze zonder de fantasie kanten van deze film best een meer realistische film van kunnen maken. Wat goed in deze film naar voren komt zijn de kleding, make-up en haarstijlen van de film cast en dan vooral van Princess Diana. Hier was ze in het echt om bekend om. Helaas brengen ze niet echt bekende stijlen van de echte Princes Diana naar voren in de film. Kristen Stewart levert goed en passend acteerwerk in de film. Met haar eigen acteercarrière kent ze het gevoel met het gevolgd worden door fans en de pers. Sally Hawkins speelt ook goed iemand van haar bediening aan wie ze echt wat heeft tussen alle andere koninklijke mensen, Ik ref de film als cijfer een:

Ghostbusters: Afterlife

Ghostbusters: Afterlife is een nieuw vervolg in de Ghostbusters filmserie. Dit vervolg is geregisseerd en deels geschreven door Jason Reitman, de regisseur van Juno en Up in the Air. Jason is ook de zoon van Ivan Reitman, de regisseur van de twee originele Ghostbusters films. Hij is voor dit vervolg teruggekomen als producer.

In de film erft Callie (Carrie Coon) de boerderij van haar overleden vader, waar ze niet echt een band mee had. Samen met haar twee kinderen Trevor (Finn Wolfhard) en Phoebe (McKenna Grace) verhuist ze naar de boerderij. De nieuwsgierige Phoebe vindt tussen de spullen die haar opa heeft achtergelaten connecties met het oorspronkelijke Ghostbusters team. Samen met haar nieuwe klasgenootje Podcast (Logan Kim) en de hulp van haar leraar Mr. Grooberson (Paul Rudd) doen ze onderzoek naar deze spullen. Tijdens dit onderzoek weten ze per ongeluk de geestenwereld weer te openen, waardoor de stad en de rest van de wereld weer last krijgen van geesten. Met deze film probeert Jason Reitman een respectvol vervolg in de Ghostbusters filmserie te maken. Ondanks dat hij zijn vader en fans van de originele Ghostbusters film met dit vervolg tevreden probeert te houden, maakt hij de film ook grotendeels op zijn eigen manier. Zo kan deze film even wennen zijn voor fans van de oude film, want op een paar verwijzingen en gelijke momenten na lijkt deze film meer een eigen losstaande film te zijn. De film behoudt deze status tot de laatste act van de film. Hier wordt het een echte Ghostbusters film voor de oude fans. Voor fans van de eerste film kunnen vele momenten wel bekend overkomen als een simpele kopie, maar dan in een modern jasje. Met een wat langdradige start, om de personages te introduceren. Uiteindelijk kan het voor mensen leuk zijn om deze film samen met jongere familieleden te bekijken, om deze een moderne versie van hun jeugdfilm te laten zien. In tegenstelling tot de originele film, die meer overkwam als een horror komedie komt deze nieuwe film meer over als een familie thriller. De visuele effecten zijn met de moderne filmtechnologie goed geüpdatet waardoor de meeste geesten wat geloofwaardiger overkomen vergeleken met de CGI die hiervoor in de oude film is gebruikt. Helaas zijn niet alle effecten even goed geüpdatet, waardoor je bij sommige geesten nog wel duidelijk kunt terugzien dat ze met CGI in de film zijn geplaatst De komedie kan aan de voorspelbare kant zijn voor oudere kijkers, maar wel vermakelijk voor jongeren. Paul Rudd komt over als een fan van het originele Ghostbusters team met zijn verdere sarcastische humor. Fans zelf kunnen zichzelf terugvinden in zijn personage. De jongere castleden zorgen dan weer voor komische momenten voor het jongere publiek. McKenna Grace levert vele droge humor terwijl Logan Kim voor bijdehand of klunzige momenten zorgt.

McKenna Grace komt het beste naar voren in deze film als de leider van het nieuwe jongere Ghostbusters team. Samen met Logan Kim voor wie dit pas zijn eerste acteerwerk is in een film komen ze goed over als teamleden. Finn Wolfhard die dankzij zijn acteercarrière wat populairder is, komt helaas wel wat minder sterk naar voren in deze film. Zijn personage krijgt namelijk minder tijd in deze film en wordt wat geforceerd in een relatie gestopt met Celeste O’Connor haar personage. De twee hebben niet echt een geloofwaardige chemie in de film. Zo komt hun aanwezigheid wat gedwongen over zodat ze weer een nieuwe Ghostbusters team hebben van vier personen. De meeste oudere castleden leveren goed acteerwerk. Hun personages komen meer over als extra’s, want deze film gaat meer om de jongere personages. Verder heeft de film leuke cameo’s voor Ghostbusters fans. Ik geef de film als cijfer een:

Red Notice

Red Notice is een nieuwe misdaadkomedie geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door Rawson Marshall Thurber, de regisseur van Central Intelligence en Skyscraper.

In de film wordt FBI-agent John Hartley (Dwayne Johnson) door Interpol op een zaak gezet, om kunstdief Nolan Booth (Ryan Reynolds) op te sporen en vervolgens te arresteren. Wanneer Hartley Booth bijna te pakken heeft, eindigt hij in een complottheorie van en andere kunstdief bekend als The Bishop (Gal Gadot). Zo eindigt hij samen met Booth in de problemen en lijkt hij er alleen uit te komen met Booth zijn hulp, maar of ze kunnen samenwerken blijft de vraag. Deze film zou eerst in de bioscopen verschijnen, maar dankzij de Coronacrisis hebben verschillende filmstudio’s het kopen van de filmrechten laten lopen, waardoor deze uiteindelijk bij Netflix beëindigde. Zo is dit voor nu de duurste Netflix originele film geworden. Rawson Marshall Thurber heeft deze film wat in elkaar gezet als een soort misdaadkomedie, die je vaak in de jaren 90 zag. De film komt wat over als een mix tussen Indiana Jones en de Ocean’s Eleven films, maar dan met wat meer komedie-elementen. Omdat de film als een jaren 90 film overkomt, werken niet alle elementen in de film, want sommige komen wat veroudert of ongeloofwaardig over. Verder heeft de regisseur het verhaal wat simpel of te rommelig geschreven. Zo komt het aan de ene kant wat voorspelbaar over, terwijl het vervolgens ook aan de vergezochte kant kan zitten. Zo kunnen komedie momenten voorspelbaar overkomen, waardoor ze niet meer zo grappig zijn. De vele plottwists maken het verhaal dan weer lastig te volgen, of ongeloofwaardig. De film hebben ze op verschillende plaatsen, die in de film genoemd worden kunnen filmen, maar dankzij de coronapandemie waren ze helaas niet in staat om elke genoemde plaats in beeld te brengen. Hierom hebben ze deze scenes gefilmd in de filmstudio en met een green screen de achtergronden van deze plaatsen naar voren gebracht. Dat deze momenten niet echt plaatselijk zijn gefilmd, valt helaas wel op wanneer je het gebruik van de green screen kunt terugzien. Sommige plaatselijke shots zijn gefilmd via een FPV-drone. Dit is zo de eerste film waarin deze manier van filmen is gebruikt. Het acteerwerk wordt goed gedaan door de filmcast. De drie grootte sterren zetten hun rollen goed neer, maar doen dit wel veel op hun bekende manier. Zo komen ze in deze film wel wat standaard over vergeleken hun rollen in andere films. Dwayne Johnson en Ryan Reynolds spelen leuk samen. Toch komen ze meer over als mensen die verplicht moeten zien samen te werken. De film probeert ze wel neer te zetten als mensen die tijdens hun samenwerking steeds meer om elkaar beginnen te geven, maar deze status bereiken ze niet echt in de film en blijven meer overkomen als een duo dat geforceerd met elkaar samenwerkt. Gal Gadot doet het verder ook goed in de film, maar komt meer midden in de film naar voren, om wat met haar rol te doen. Ik geef de film als cijfer een:

The Boy Behind the Door

The Boy Behind the Door is een nieuwe thriller geregisseerd en geschreven door David Charbonier en Justin Powell, die voor deze film samen alleen korte films hebben geregisseerd.

In de film worden Bobby (Lonnie Chavis) en Kevin (Ezra Dewey) ontvoerd en eindigen ze in een vreemd huis in een afgelegen gebied. Als Bobby weet te ontsnappen kan hij Kevin zijn noodkreten horen en besluit hij Kevin te redden, want zijn beste vriend kan hij niet hopeloos achterlaten. De beginnende regisseurs van deze film lijken met deze film hun eigen passieproject te hebben gemaakt. De twee zijn zelf levenslange vrienden en hebben de twee jonge acteurs gecast, omdat ze lijken op jongere versie van zichzelf. Verder proberen ze het bericht van echte vrienden helpen elkaar altijd naar voren te brengen, maar doen dit helaas op een mindere manier. Dat beide regisseurs aan de beginnende kant van hun carrière zijn valt wel terug te zien aan de manier waarop ze deze film overbrengen. Naast hun bericht over de belangen van vriendschap komt de film verder onduidelijk over. Je krijgt as kijker geen duidelijkheid waarom de jongens zijn ontvoerd en wat de ontvoerders nu precies verder met ze willen. Je kunt wel zelf de gaten van het verhaal proberen in te vullen, maar zo blijf je met onbeantwoorde vragen zitten. Het andere bericht over hoe gevaarlijk het leven van kinderen kan zijn, komt minder sterk naar voren. De film kopieert ook vele momenten uit andere bekende horrorfilms, waardoor het op momenten overkomt als een mindere en simpele kopie. Als kijker moet je wel aan de gekopieerde films denken en had zo liever deze films teruggekeken voor meer vermaak en spanning. Door het slecht geschreven script dat details mist, valt de film moeilijk serieus te nemen en mist echte spanning. De ontvoerders komen namelijk over als domme en zwakke personages die moeite hebben het op te nemen tegenover jonge kinderen. Verder maken de personages vele domme beslissingen, waardoor het als kijker moeilijk blijft de film serieus te nemen. Personages gebruiken in een scene bijvoorbeeld een wapen, maar nemen dit wapen verder niet mee, waardoor ze in de volgende scène weer machteloos staan tegenover de ander. Ondanks dat de jongens meer gecast zijn gebaseerd op hun uiterlijk weet Lonnie Chavis aardig acteerwerk neer te zetten in de film, maar dankzij het mindere script komt hij soms wel wat minder over. Omdat Ezra Dewey grotendeels vastzit in de film krijgt hij ook niet veel kansen als beginnende acteur om wat met zijn rol te doen. De acteurs die de ontvoerders spelen zijn ook meer tv-acteurs wat wel aan hun acteerwerk in deze film en dankzij het mindere script wel valt terug te zien. Ik geef de film als cijfer een:

The Many Saints of Newark

The Many Saints of Newark is een prequel van de tv-serie the Sopranos. Deze film is geregisseerd door Alan Taylor, de regisseur van Thor: The Dark World en Terminator: Genisys.

De film vertelt het verhaal hoe de jonge Anthony Soprano (Michael Gandolfini) opgroeit tot de maffiabaas van de Sopranos familie. Tony groeit op in tijden waar verschillende maffiafamilies strijden met elkaar om de macht van de stad terwijl er rassenrellen uitbreken. Tijdens deze gebeurtenissen kijkt Tony veel op naar zijn oom Dickie Moltisanti (Alessandro Nivola), die zijn misdaad en privéleven tegelijk onder controle probeert te houden. David Chase de bedenker van de serie the Sopranos wilde deze film eerste zelf regisseren, maar vanwege problemen in zijn eigen privéleven kon hij dit niet doen. Hierom heeft hij Alan Taylor gekozen als regisseur, want hij heeft een paar van David Chase zijn favoriete afleveringen van de serie geregisseerd. David Chase heeft zich verder alleen als schrijver en producer met deze film bemoeit. Ondanks dat ze gekozen hebben een film te maken van dit prequel verhaal behandelen ze de film toch meer als een tv-serie. Ze hadden van dit verhaal uiteindelijk ook beter een tv-serie kunnen maken, want dan zou het verhaal duidelijker zijn overgekomen en hadden ze meer kans de personages beter te ontwikkelen. Voor een film gebeuren er te veel verschillende dingen met te veel personages, waardoor het lastig te volgen blijft waar de verhalen nu naar toe leiden. Voor fans van de serie kan deze film wel vermakelijk zijn, omdat ze bepaalde dingen kunnen terug herkennen, die in de serie ook genoemd worden of naar voren zijn gekomen. Aan de andere kant kan de film ook weer tegenvallen door de rommelige manier van het verhaal en hoe er met bepaalde personages wordt omgegaan. Omdat Alan Taylor bekend is met de serie weet hij de film wel op een gelijke manier in beeld te brengen door voor passende filmsets te zorgen samen met passende kostuums en haarstijlen van de filmcast. Hier kunnen de fans van de serie waarschijnlijk het meest van genieten. Het acteerwerk wordt aardig gedaan door de filmcast, maar dankzij de rommelige manier waarop de film in elkaar gezet is, kunnen sommige ook wat rommelig overkomen in de film. Michael Gandolfini is nog aan de beginnende kant van zijn acteercarrière wat in de film valt terug te zien. Hij is ook meer gecast als de tiener versie van Tony Soprano, omdat zijn overleden vader James Gandolfini in de serie de hoofdrol speelde. Zo lijken ze meer het uiterlijk van Tony Soprano geprobeerd terug te brengen in deze prequel film dan echt de persoonlijkheden van het bekende personage. Ik geef de film als cijfer een:

The French Dispatch

The French Dispatch is een nieuwe komedie geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door Wes Anderson, de regisseur van Fantastic Mr. Fox en The Royal Tenenbaums.

De film gaat over een paar verhalen uit de laatste uitgave van een Amerikaans tijdschrift The French Dispatch magazine. Dit is de laatste uitgave omdat de hoofdredacteur Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray) is overleden. Uit respect probeert de uitgeverij er een waardig laatste uitgave van te maken. Zo eindigen ze met een paar bijzondere verhalen. Wes Anderson weet leuk op zijn eigen manier te spelen met deze film en het lijkt haast rechtstreeks uit zijn eigen fantasie te komen. Zo speelt hij met elementen die hij in zijn voorgaande films ook gebruikt heeft en brengt deze op zijn eigen manier terug in deze film. Dit is leuk voor fans van Wes Anderson films. Voor mensen die minder bekend zijn met zijn films of hier geen fan van zijn, kan deze film wel wat lastig te volgen zijn of zullen minder van deze film kunnen genieten. Door de mozaïek verhaalteling van de film kan het verhaal ook lastig te volgen zijn, want de verhalen staan wat los van elkaar en verschillend van speeltijd. De meeste personages in de film worden ook gespeeld door acteurs en actrices die eerder met Wes Anderson hebben samengewerkt. Dor de grootte va de filmcast en de verschillende verhalen komt er niet echt duidelijk een hoofdpersonages naar voren en lijkt ieder verhaal meer zijn eigen personages te hebben de wat meemaken. Verder speelt Wes Anderson veel met hoe hij de film in beeld heeft gebracht, want hij maakt gebruik van verschillende manieren om dit te doen. Zo verschilt het beeldformaat van de verschillende scenes en wisselt hij van het filmen in kleur naar zwart wit of zelfs animatie. Ik gef de film als cijfer een:

Eternals

Eternals is een nieuwe superheldenfilm in de Marvel filmserie. De film is geregisseerd en deel geschreven door Chloé Zhao, de regisseur van The Rider en Nomadland.

De film gaat over een groep buitenaardse wezens genaamd Eternals, die de mensheid al sinds het begin beschermen tegen kwaadaardige wezens genaamd Deviants. Sinds het verslaan van dit kwaad zijn de Eternals verborgen op aarde gebleven zonder het leven van de mensheid verder te beïnvloeden, maar na een onverwachte tragedie moeten de Eternals terug in actie komen, om deze tragedie te onderzoeken. De meeste weten wel zeker dat dit alleen kan betekenen dat de Deviants terugkomen op aarde. Met deze film introduceert Chloé Zhao samen met medescenarioschrijvers een nieuwe groep wezens in de Marvel filmserie. Door de grootte onbekendheid van deze groep en dat de medescenarioschrijvers aan de beginnende kant zijn van hun carrière kan deze film voor mensen die verder niet bekend zijn met de Eternals wel onduidelijk overkomen. De reden dat ze nu pas in de filmserie naar voren komen, komt ook wat geforceerd over en verder staat de film erg los van de rest van de Marvel filmserie. Alleen een paar personages uit de filmserie worden even bij naam genoemd, waardoor deze film haast net zo verbonden overkomt als de Marvel Netflix series. Het verhaal kan ook lastig te volgen zijn, want het springt vaak van het heden naar het verleden, om wat korte uitleg te geven over bepaalde dingen die later terugkomen in de film. Verder observeren de Eternals de mensheid meer en geven soms hun beoordeling. Chloé Zhao lijkt dit gedaan te hebben zodat je als kijker ook een soort geschiedenisles krijgt over de goede en foute kanten van de mensheid. Zo verliest de film wel zijn vermakelijke kant en komt het haast meer over als een soort betoog. De film mist ook echte spanning, want dit komt alleen wanneer er ineens en Deviant opduikt om wat chaos te veroorzaken. Marvel producer Kevin Feige was misschien wat verblind met het regelen van Chloé Zhao als regisseur nadat ze afgelopen jaar doorbrak in de filmwereld na het winnen van twee Oscars. Chloé Zhao weet een paar scenes mooi in beeld te brengen, maar dit zijn de scenes die op locatie zijn gefilmd. Andere scenes die in de filmstudio zijn opgenomen, komen minder geloofwaardig over. Hier valt de green screen vaak duidelijk terug te zien, waardoor de film zijn geloofwaardigheid verliest. De CGI die gebruikt is voor het overbrengen van de Deviants of de superkrachten van de Eternals valt vaak ook duidelijk terug te zien. Deze wezens en krachten komen zo niet altijd even geloofwaardig over. Deze film is de 26ste film in de Marvel filmserie wat het bijzonder maakt dat de effecten na zoveel films ineens minder lijken te zijn vergeleken de meeste andere films uit de serie. De film is ook niet nodig om in 3D te zien, want er zitten maar een paar scenes in waar dit effect valt terug te zien. Door de grootte van de filmcast komt het acteerwerk aardig over, maar krijgt niet echt iemand de kans om duidelijk als het hoofdpersonage van de film over te komen. Alle personages met hun eigen krachten en lastige naam kunnen door kijker moeilijk onthouden worden. Op het eind van de film weet je niet precies wie ieder personage nu was en wat ze konden doen. De meeste personages onthoud je meer dankzij de acteur die het personage speelt. Angelina Jolie, Salma Hayek en Kumail Nanjiani blijven door hun bekendheid zo het meest herinnerd, ondanks dat deze grote namen niet eens de meeste tijd in de film hebben gekregen. Ik geef de film als cijfer een: