Last Night in Soho

Last Night in Soho is een nieuwe psychologische thriller geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door Edgar Wright, de regisseur van Shaun of the Dead en Babydriver.

De film volgt de jonge Eloise (Thomasin McKenzie) die naar Londen verhuist, om een modeontwerpers opleiding te volgen. Ze verwacht met deze opleiding door te kunnen breken in de modewereld, maar de opleiding en haar leven in Londen zijn toch zwaarder dan ze had verwacht. In haar dromen ziet Eloise steeds de entertainer Sandie (Anya Taylor-Joy), die ze gebruikt als inspiratie voor haar modeontwerpen. Zo weet ze al snel een succesvolle leerling te worden. Naast mode-ideeën, leert Eloise tijdens haar dromen ook over Sandie haar leven in de jaren zestig. Eloise haar dromen beginnen zo het hoogtepunt van haar dagen te worden, maar wanneer de dromen duisterder beginnen te worden, komen ze steeds meer over als nachtmerries. Edgar Wright brengt deze nieuwe film weer goed op zijn eigen manier over. Dit doet hij door verschillende genres met elkaar op een passende manier te mixen. Verder heeft hij ook het lef om bepaalde dingen naar voren te brengen in de film op een manier zonder hier te ver mee te gaan. Dit is bijzonder te zien in de filmwereld die het tegenwoordig steeds veiliger en volgens het boekje probeert te doen, om zo de overgevoelige niet te kwetsen. De film bevat ook goede wendingen, die je als kijker probeert door te krijgen voor de film het onthult, maar door het schrijfwerk van het scenario weet de film je vaak toch een stap voor te blijven en worden dingen op het juiste moment onthult. Het verhaal mist helaas wel wat kleine details die de puntjes op de i hadden kunnen zetten als ze het net iets beter was uitgewerkt. Samen met zijn editor Paul Machliss weet Edgar Wright de scenes waar het hoofdpersonage van de echte wereld naar haar droomwereld gaat passend naast elkaar te zetten. Deze scenes zijn op de seconde vlekkeloos overgebracht. Zo wisselen ze in deze scenes feilloos van Thomasin McKenzie naar Anya Taylor-Joy en weer terug. Door de wisseling van filmsets komt de wisseling van deze twee verschillende werelden geloofwaardig over. Dit komt dankzij de wisseling van details op de filmsets, kleding en muziek. Zo weten ze ook de verschillende filmgenres goed over te brengen. Thomasin McKenzie komt goed over als de hoofdrol van de film, als iemand die in de moderne wereld zoveel mogelijk op een ouderwetse manier probeert te doen. Door wat haar personage in de dromen meemaakt, moet ze de rol vaak op andere manieren neerzetten. Anya Taylor-Joy moet haar personage ook op een andere manier spelen wanneer de dromen duisterder worden. Wat ze dit op een passende manier wet te doen. Terence Stamp speelt ook weer een mysterieuze oudere man, waarvan je als kijker niet weet of hij nu wel of niet te vertrouwen is. Matt Smith speelt ook zoon gelijk soort rol in de film. Deze film was voor Diana Rigg de laatste rol die ze gespeeld heeft in een film, want vorig jaar is ze jammer genoeg komen te overlijden. Ondanks dat ze een kleine rol heeft in deze film, heeft ze haar acteercarrière toch op een passende manier weten te beëindigen met deze film. Vele extra personages in de film spelen helaas wel zwakkere achtergrondrollen in de film en kunnen de film als wat minder doen overkomen. Als sommige van deze extra’s uit de film gelaten waren, zou de film wat beter zijn geweest. Ik gef de film als cijfer een:

Antlers

Antlers is een nieuwe horrorfilm geregisseerd en deels geschreven door Scott Cooper, de regisseur van Hostiles en Black Mass.

De film speelt zich af in een afgelegen stadje in Oregon en volgt lerares Julia Meadows (Keri Russell). Ze heeft een getraumatiseerde geschiedenis achter zich. Van haar leerling Lucas Weaver (Jeremy T. Thomas) vermoedt ze dat hij door eenzelfde situatie gaat. Samen met haar broer Paul (Jesse Plemons), de lokale sheriff probeert ze Lucas te helpen, maar hiervoor moeten ze zijn duistere geheimen zien te ontrafelen. Scott Cooper probeert met deze film in te spelen op een interessant horrorconcept wat nog niet echt succesvol in een andere horrorfilm naar voren is gebracht. In andere films is dit concept meer in de achtergrond gebleven of slecht en ongeloofwaardig overgebracht. Met een Steven Spielberg stijl probeert hij met een langzame opbouw dit horrorconcept naar voren te brengen zonder het direct duidelijk in beeld te brengen. Dit kan de kijkers wel in twee verschillende groepen opsplitsen. De een blijft geïnteresseerd met de slome opbouw meegaan tot het einderesultaat, terwijl andere door de langdradige tijd kunnen afhaken en hun interesse verliezen in de film. Voor beide is het jammer dat hij het uiteindelijke einde van het horrorconcept wat afgerafeld lijkt te hebben, waardoor alle kijkers wat teleurgesteld de film kunnen verlaten. Als ze wat beter de details naar voren hadden gebracht, zou de film wat duidelijker en vermakelijker kunnen zijn geweest. Gedurende de film weet hij een goede en passende sfeer aan te houden van een dramatisch duistere kant. Dit lukt door de film grotendeels duister, mistig en regenachtig over te brengen. De effecten in de film komen voor het grootste gedeelte goed en geloofwaardig over door bepaalde dingen niet direct te tonen of meer in de schaduw te houden. Zo krijg je als kijker maar net mee waar de personages mee te maken hebben. Bij scenes die meer in het licht afspelen, valt wel terug te zien dat ze ook CGI hebben gebruikt om wezens over te brengen. Ze proberen de mechanische en digitale effecten wel te mixen, maar de duidelijkheid van de digitale effecten overschaduwen de film wel. Zo gaat de geloofwaardigheid soms wel wat verloren. Door gebruikt te maken van bebloede make-up decorstukken, proberen ze de belangstelling van de kijker niet te verliezen. Het acteerwerk wordt door de hoofdrolspelers goed gedaan in de film. Keri Russel komt goed over als iemand met een duister verleden en andere met een gelijksoortig leven probeert te helpen. Jeremy T. Thomas komt voor een beginnende filmacteurs ook goed over als een jonge iemand die zijn duistere geheime goed verborgen probeert te houden en verder weinig mensen vertrouwd. Jesse Plemons komt ook goed over als helpende agent en weet voor lichte komedie te zorgen. Helaas begaan ze en vooral vele bij personages wel de horror clichés door bijvoorbeeld alleen dingen te gaan onderzoeken, zonder op versterking te wachten of door te geven wat ze gaan doen. Ik geef de film als cijfer een:

Cry Macho

Cry Macho is en nieuw drama western geregisseerd en geproduceerd door Clint Eastwood de regisseur van Million Dollar Baby e Gran Torino.

De film gaat over de voormalige rodeoster en paardenfokker Mike Milo (Clint Eastwood). Mike wordt gevraagd iemand zijn verloren zoon Rafo (Eduardo MInett) vanuit Mexico terug naar Amerika te brengen en te redden van zijn alcoholistische moeder. Tijdens de reis ziet Mike dat Rafo nooit echt en goede vaderfiguur in zijn leven heeft gehad en ziet dit als de kans deze rol op zich te nemen om Rafo zo te leren wat het betekend om een goede man te zijn. Deze film komt over als een passieproject voor Clint Eastwood, die op zijn oude leeftijd nog steeds een goede film probeert neer te zetten. Helaas lijkt Clint Eastwood wel eerdere films die hij geregisseerd heeft in deze film te kopiëren, waardoor de originaliteit van deze film verloren gaat. Voor Clint Eastwood fans kan de film leuk, maar bekend overkomen en soms wat voorspelbaar zijn. Het script is gebaseerd op het boek van schrijver N. Richard Nash en verder geschreven door Nick Schenk, die eerder scripts van Eastwood films heft geschreven, maar verder ook niets nieuws of bijzonders met dit verhaal doet. Zo kan de film soms wat langdradig overkomen. Clint Eastwood lijkt nog steeds plezier te hebben met het maken van films zoals deze en dan ook de hoofdrol erin te spelen. Clint Eastwood speelt leuk een oudere man die een jongere jongen probeert te leren hoe hij zijn leven moet leven. Helaas komt zijn tegenspeler Eduardo Minett wat stijfjes over, want dit is pas de eerste Hollywood film waarin hij acteert. Clint Eastwood komt beter over met de dieren in de film die hij probeert te trainen of verzorgen. Ik geef de film als cijfer een:

Venom: Let There Be Carnage

Venom: Let There Be Carnage is het vervolg van Venom. De film is geregisseerd door Andy Serkis, de regisseur van Breath en Mowgli. In de film leeft Eddie Brock (Tom Hardy) nog steeds samen met symbioot Venom in hetzelfde lichaam. Eddie probeert zijn journalistieke carrière nieuw leven in te blazen door de seriemoordenaar Cletus Kasady (Woody Harrelson te interviewen en zo meer hints te vinden over de moorden waar hij verdacht van wordt. Als Kasady hem dan aanvalt, krijgt hij ook een symbioot genaamd Carnage en weet zo uit de gevangenis te breken en chaos te veroorzaken. Eddie en Venom moeten hun verschillen nu zien bij te leggen en Carnage te stoppen.

Na de eerste Venom film maken ze met dit vervolg een film waar fans op gewacht hebben, omdat ze nu gebruik maken van het personage Carnage. Regisseur Andy Serkis heeft ervaring met het overbrengen van personages met meerdere persoonlijkheden in hetzelfde lichaam, omdat hij hier bekend mee is geworden door het spelen van het personage Gollum in The Lord of the Rings filmserie. Door zijn positie als regisseur helpt hij met het goed overbrengen van de effecten in de film. Omdat hij met oog voor detail naar de meeste scenes heeft gekeken, komen de symbioot scenes ook geloofwaardiger over in deze film vergeleken de eerst film. Zo weet hij voor vermakelijke actiescènes te zorgen. Verder helpt hij ook Tom Hardy en Woody Harrelson met het spelen van hun dubbele rol in de film. Het zwakste punt van de film is helaas het verhaal, want dat is grotendeels alleen bedacht en geschreven door Kelly Marcel. Bij andere films heeft ze samen met anderen aan de filmscripts gewerkt en heeft verder zelfstandig alleen het scenario geschreven van Fifty Shades of Grey. Dit valt wel aan deze film terug te zien. De komische momenten komen gelukkig wel goed over, omdat ze hier hulp heeft gekregen van Tom Hardy. De romantische scenes die een grote rol in de film spelen komen wel zwakker over, waardoor je als kijker niet echt om de romantische scenes geeft. Het einde komt ook wat te gehaast en afgeraffeld over. Tom Hardy komt weer goed en geloofwaardig over in de dubbele rol van Eddie Brock en Venom. De twee personages komen over als een koppel die samen vast zitten in hetzelfde lichaam en er het beste van proberen te maken ondanks dat ze het niet altijd met elkaar eens zijn. Woody Harrelson werd sinds zijn acteerwerk in de film Natural Born Killers door fans gezien als de perfecte casting voor de rol van Cletus Kasady en Carnage. Zo weet hij de rol op een passende en komische manier neer te zetten in de film, maar door het mindere script wordt hij wel een beetje tegengewerkt. Michelle Williams en Naomie Harris spelen hun rollen goed in de film, maar als ze minder tijd hadden gekregen in de film zouden de hoofdrollen meer tijd hebben gehad. Dit zou de film wat beter gemaakt kunnen hebben. Ik geef de film als cijfer een:

The Last Duel

The Last Duel is een nieuw historisch actiedrama geregisseerd door Ridley Scott, de regisseur van Blade Runner en The Martian.

De film speelt zich in het 14e-eeuwse Frankrijk af waar sir Jean de Carrouges (Matt Damon) tijdens zijn ridder taken verraden lijkt te zijn door zijn oude vriend Jacques Le Gris (Adam Driver). Jean zijn vrouw Marguerite (Jodie Corner) beweert dat Le Gris haar heeft misbruikt. Als Jean Le Gris hiermee confronteert, ontkent hij alles. Jean en Marguerite moeten ieder zelf zien te bewijzen wat Le Gris gedaan heeft tegenover het gerechtshof. Uiteindelijk worden Jean en Le Gris gedwongen het tegen elkaar op te nemen in een duel met alleen de hulp van God om te bepalen wie de waarheid spreekt. Het verhaal van de film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal waar Ben Afleck, Matt Damon en Nicole Holofcener samen het scenario voor hebben geschreven. Het verhaal wordt opgedeeld in drie hoofdstukken. Ieder hoofdstuk verteld ongeveer hetzelfde verhaal alleen dan vanuit een ander oogpunt. Zo brengt ieder hoofdstuk andere details van het verhaal naar voren. Als kijker word je zo in een positie gezet, waardoor het lijkt of je lid bent van de jury van het gerechtshof en zelf moet zien te bepalen wie de waarheid spreekt. Doordat ze het verhaal wat herhalen en je dezelfde scenes soms meerdere keren terugziet alleen elk dan overlappend vanuit een ander oogpunt kan het soms wat herhaaldelijk of langdradig overkomen. Ridley Scott brengt de film op een mooie manier in beeld en speelt met haast dezelfde scenes door deze vanuit de verschillende oogpunten over te brengen. Door de filmset en kostuums brengen ze ook goed de tijd en locatie waarin het verhaal zich afspeelt over. De castleden zetten hun rollen op goede neer en allemaal met een accent die rond de 14de eeuw gesproken werd. De een doet dit wel beter vergeleken de ander. Doordat ze sommige scenes meerdere keren lijken te tonen, krijgen ze de kans een beetje te spelen met deze variabele scenes. Matt Damon zet in het verhaal van zijn personage zijn personage neer als een rechtvaardige hardwerkende ridder. Jodie Corner haar personage ervaart Matt Damon zijn personage eerst ook op deze manier. Wanneer het verhaal dan vanuit haar oogpunt verteld wordt, komt Matt Damon meer over als een brute man die zijn vrouw meer ziet als zijn eigendom dan echt zijn gelijke vrouw. Ik geef de film als cijfer een:

Halloween Kills

Halloween Kills is het vervolg van de Halloween film uit 2018 en zo de derde film in de nieuwe Halloween filmserie. De film is weer geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door David Gordon Green die ook de vorige Halloween film heeft geregisseerd.

In de film denkt Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) eindelijk Michael Myers voorgoed te hebben gestopt, door hem in een brandende val achter te laten. Laurie eindigt door haar verwondingen in het ziekenhuis en heeft zo niet door dat Michael Myers uit haar brandende val weet te ontsnappen. Myers vormt zo weer een dreiging voor alle inwoners van Haddonfield. Tommy Doyle (Anthony Michael Hall) besluit daarom samen met andere inwoners Myers op te zoeken en te stoppen voordat hij Laurie kan bereiken. Met dit vervolg zorgen ze voor een vermakelijke slasher, maar zonder echt verhaal of diepgang. Met wat flashbacks proberen ze extra informatie en personages toe te voegen aan de originele Halloween film. Alle tijd die hieraan besteed wordt, komt meer over als opvulling van het verhaal en verder lichte opbouw voor het vervolg van deze film. De flashbacks zijn wel op een goede en passende manier in beeld gebracht, waardoor het overkomt alsof ze in dezelfde tijd zijn gefilmd als de eerste Halloween film van 1978. Voor fans van de Halloween filmserie zitten er wel leuker verwijzingen en terugblikken in de film naar voorgaande Halloween films. Omdat ze met de Halloween film van 2018 een vervolg maakte van de originele Halloween film die de verdere vervolgen negeerde, is het wel apart dat ze aspecten van deze negeerde films terugbrengen. Door deze beslissing komt het wat onzeker over of de verdere vervolgen nu wel of niet meetellen. Michael Myers zorgt voor creatieve en vermakelijke moorden waar slasher fans van kunnen genieten. Naast deze bloederige slasher scenes mist de film verder wel echte spanning. Met Michael Myers zijn personage lijken ze verder ook wat onzeker te zijn. Na de originele twee Halloween films ging Michael Myers dood, maar hebben hem later voor fans teruggehaald in de filmserie en hem toen meer bovennatuurlijke kanten gegeven. De 2018 Halloween film zou de andere vervolgen te negeren en zo Michael Myers zijn bovennatuurlijke kant uit de filmserie halen, maar. In deze nieuwe film lijkt hij toch nog meer dan een mens te zijn. Door al deze onduidelijke beslissingen, wordt het soms lastig de verschillende Halloween filmseries nog duidelijk te volgen. Doordat ze in deze film Jamie Lee Curtis haar personage meer aan de zijlijn zetten, brengen ze andere personages uit de originele Halloween film terug. Sommige van deze personages worden zelfs weer gespeeld door de originele castleden. Voor fans kan het leuk zijn deze originele castleden terug te zien. Helaas bestaat de terugkerende cast niet uit de beste acteurs wat soms voor aparte of ongemakkelijke scenes zorgt. Anthony Michael Hall kan ook wat verdreven overkomen met zijn missie Michael Myers zelf te stoppen. Ik geef de film als cijfer een:

The Addams Family 2

The Addams Family op avontuur is het vervolg van The Addams Family uit 2019. Dit vervolg is geregisseerd door Greg Tiemand en Conrad Vernon, die samen ook de eerste film hebben geregisseerd. In de film gaat de Addams familie op vakantie om hun familiebanden te verbeteren. Tijdens hun avonturen manken ze vele dingen mee die hun familieband op de proef stelt.

Dit vervolg voelt wat gehaast gemaakt aan en lijkt veel elementen van het eerste deel te kopiëren en gebruikt verder elementen uit de derde Hotel Transylvania film. Voor jonge kijkers kunnen sommige elementen zoals het gevoel van een buitenbeentje zijn ze nog niet echt aanspreken, omdat ze hier nog te jong voor zijn. Doordat de film van plaats naar plaats spring met bij elke nieuwe ple weer een nieuwe verhaallijn kunnen jongere kijker hun concentratie wel verliezen. De komedie is grotendeels bedoelt voor jongere kijkers, want de meeste komedie gaat snel en is verder niet echt uitgewerkt. Voor volwassen kijkers zitten er een paar momenten in om te lachen, maar deze zijn niet zo sterk. De meeste humor bestaat uit simpele grappen, die voor oudere kijkers snel voorspelbaar kunnen zijn. De animatie ziet er passend uit, maar komt verder niet bijzonder over in de film. Dit is hetzelfde met het stemacteerwerk van de filmcast. De meeste personages worden weer ingesproken door dezelfde acteurs, maar door het simpele script krijgen ze verder ook niet echt de kans om wat bijzonders met hun rollen te doen. Ik geef de film als cijfer een:

The Protégé

The Protégé is een nieuwe spionage thriller geregisseerd door Martin Campbell, de regisseur van Casino Royale en Green Lanturn.

De film gaat over Anna (Maggie Q), die als weeskind is gered en opgevoed door de Legendarische huurmoordenaar Moody (Samuel L. Jackson). Anna is zo getraind tot een huurmoordenaar. Wanneer Moody dan wordt vermoord, zweert Anna wraak te nemen en op zoek te gaan naar de dader. Martin Campbell wist met zijn Zorro en James Bond films door te breken in de filmwereld, maar na Casino Royale uit 2006 heeft hij al tijden geen bijzondere film meer geregisseerd. Met deze film probeert hij opnieuw een comeback te maken met een spionage thriller alleen moet hij het met een bekend filmscript zien te doen. Voor spionage thriller fans kan deze film vermakelijk zijn, maar verder erg bekend. Voor sommige zelfs zo bekend dat de film op een moment erg voorspelbaar kan overkomen. De actie en spionage scenes zijn vermakelijk, maar komen verder niet bijzonder over. De spannendste scenes zijn wanneer Maggie Q Gesprekken heeft met haar vijand gespeeld door Michael Keaton. Beide acteurs komen goed charismatisch over en weten goed tegen elkaar in te gaan. Het acteerwerk wordt goed gedaan, maar verder ook niet bijzonder. Maggie Q weet met deze film goed de hoofdrol te spelen in een spionage thriller. Voor deze film heeft ze meer in tv-serie gespeeld en verder kleine rollen gehad in actiefilms. Na wat rollen in tienerfilms weet ze met deze film wel goed haar acteertalenten over te brengen. Michael Keaton komt ook goed over als een duister figuur met wie de hoofdrol een vriend-vijand band heeft. Samuel L. Jackson komt ook goed naar voren in de film, maar speelt alleen een kleine rol in de film. IK geef de film als cijfer een:

No Time to Die

No Time to Die is de 25ste Bond film geregisseerd en deels geschreven door Cary Joji Fukunaga, de regisseur van Beasts of No Nation en Jane Eyre.

In de film heeft James Bond (Daniel Craig) zijn leven als geheime agent achter zich gelaten en probeert een rustig leven te leiden in Jamaica. Zijn rust wordt verstoord door zijn oude vriend Felix Leither (Jeffrey Wright) van de CIA, die hem vraagt hem te helpen een ontvoerde wetenschapper terug te vinden. Bond besluit Felix te helpen en leert zo over een levensgevaarlijke nieuwe technologie. Als hij dan leert dat de mysterieuze Lyutsifer Safin (Rami Malek) deze technologie ook probeert te bemachtigen, om de wereld in gevaar te brengen, moet James zijn oude MI6 connecties weer inschakelen om Safin te kunnen stoppen. Ondanks de lange en vele keren dat deze film is uitgesteld weet regisseur Cary Joji Fukunaga de film op een mooie en passende manier over te brengen. Hij krijgt de kans om deze James Bond film voor het eerst met een IMAX-camera in beeld te brengen wat de beeldkwaliteit van deze film anders en beter maakt vergeleken de voorgaande Bondfilms. De actiescènes komen zo over alsof je als kijker aanwezig bent in de scenes en zelf ook geraakt door iets zou kunnen worden. Bij deze film kiezen ze er ook voor de actiescènes niet te veel onnodig te editen, waardoor je als kijker je concentratie niet verliest en blijft bij wat er in de film gebeurt. Dit is ook de James Bond film met de langste speelduur tot nu toe, maar gelukkig voel je de lange speelduur haast niet tijdens het kijken van de film. Dit komt door het goede tempo en de spannende en vermakelijke manier waarop het verhaal van de film verteld wordt. Enkele scenes van extra personages kunnen soms als wat langdradige of onnodig overkomen. Met het verhaal spelen ze met verwijzingen ook goed in op de actualiteit en weten deze Bond film in een modern jasje te stoppen. Sommige van deze momenten kunnen voor diehard Bond films even wennen zijn, maar komen gelukkig verder niet storend over. De film haalt sommige elementen uit voorgaande Daniel Craig Bond films ook op passende manier terug De filmcast levert ook goed en passend acteerwerk in de film. Dit is voor Daniel Craig zijn laatste keer als James Bond en weet op een passende manier zijn Bond carrière af te sluiten. In de film komt hij ook over als een oudere versie van Bond, die meer chagrijnig en met sarcastische humor door het leven gaat, wanneer hij terug wordt geroepen voor hulp. Samen met de rest van de cast die de MI6 personages spelen, komt hij over als een soort familie die samen de wereld proberen te redden. Andere personages uit de voorgaande Daniel Craig Bond films weten ook op een goede manier terug te komen in deze film al worden sommigen alleen voor korte duur teruggehaald. Rami Malek komt goed over als de schurk van de film, maar krijgt helaas niet veel tijd in de film om zijn personage echt goed op te bouwen. Na het werken met Ana de Armas in de film Knives Out heeft Daniel Craig haar ook overgehaald om in deze film te spelen. Zo komt ze in deze film op een passende manier over als de Bondgirl, maar helaas heeft ze geen grote rol. Lashana Lynch komt ook op een passende manier over als een helpende MI6 agent zonder Daniel Craig te overschaduwen. Samen weten de twee voor leuke momenten te zorgen in de film. Léa Seydoux keert ook terug in deze film met een grotere en belangrijkere rol, maar weet dit niet altijd geloofwaardig neer te zetten, waardoor sommige momenten niet zo sterk overkomen. Ik geef de film als cijfer een: