Till Death

Till Death is en nieuwe thriller geregisseerd door S.K. Dale. Dit is pas zijn eerste echte film die hij heeft geregisseerd en heeft voor deze film alleen een paar korte films geregisseerd.

In de film probeert Mark (Eoin Macken) zijn echtgenote Emma (Megan Fox) te verrassen om hun huwelijksjubileum te vieren. Hiervoor neemt hij haar mee naar en afgelegen vakantiehuis. Als Emma hier de volgende ochtend wakker wordt, treft ze Mark dood aan en zit ze aan hem vast geboeid. Als er dan twee criminelen inbreken, om Mark te beroven, zien ze Emma als nieuw doelwit. Emma moet vastgeketend aan Mark zijn lichaam de twee criminelen nu proberen te slim af te zijn. Het idee van deze film waar het hoofdpersonage vast zit aan een dood lichaam doet al snel denken aan het verhaal Gerald’s Game van schrijver Stephen King. Dit verhaal is in 2017 door Mike Flanagan verfilmd en op Netflix verschenen. Till Death mist het schrijf en regie talenten, want de film is door een beginnende regisseur en schrijver gemaakt. Dit valt wel terug te zien aan de film, want door het slecht uitgewerkte script maken de personages vele domme of onlogische beslissingen in de film. Als ze bij het maken van deze film beter op de details hadden gelet en wat meer moeite voor het verhaal hadden gedaan, zou de film beter kunnen zijn geweest. Dankzij deze onlogische beslissingen, komt het verhaal verder niet geloofwaardig over. Als beginnende regisseur brengt S.K. Dale de film wel goed in beeld, maar doet er verder niets bijzonders mee. De film is in een filmstudio gefilmd, waardoor ze met papier nep sneeuw hebben gemaakt, om de koude plaats waar de film zich in afspeelt geloofwaardig over te brengen, maar hier hebben ze ook niet echt op de details gelet. Het ijs in sommige scenes wordt opengebroken, maar is in de volgende scène alweer dicht gevroren. Het bloed dat in de film wordt getoond, komt ook niet realistisch over. S.K. Dale moet voor zijn volgende regiewerken wat meer en beter op de details letten, om zijn films geloofwaardiger over te brengen. Dankzij het mindere script komt de filmcast verder ook niet bijzonder over. Megan Fox weet de film ook moeilijk te dragen als de

hoofdrolspeelster. Op een korte tijd na waar ze even een bebloed gezicht heeft, komt ze de rest van de film steeds mooi en goed verzorgd over. Dit helpt ook niet met het realistisch overbrengen van het verhaal. Verder komt het zo ook niet echt over alsof ze echt in gevaar is. Zo mist deze thriller enige vorm van spanning. De twee criminelen komen ook meer over alsof ze uit een cartoon komen dankzij de manier waarop ze te werk gaan en hun plannen verder uitwerken. Ik geef de film als cijfer een:

The Night House

The Night House is een nieuwe horror thriller geregisseerd door David Bruckner, de regisseur van the Ritual. De film gaat over de weduwe Beth (Rebecca Hall), die na het verlies van haar echtgenoot door zware tijden gaat. Wanneer ze later over zijn geheime kanten leert, realiseert ze zich dat hij misschien toch niet zo onschuldig was zoals ze eerst dacht.

Deze film speelt goed in op hoe iemand door het leven kan gaan na het verlies van een geliefde en wat hier de gevolgen van kunnen zijn. Het hoofdpersonage van deze film isoleert haarzelf meer en maakt veel gebruik van alcohol. Mensen die zich zorgen over haar maken proberen haar wel te helpen, maar weten niet altijd wat de beste manier hiervoor is. Vooral niet wanneer ze zegt vreemde dingen te zien, maar hiervoor wel een fles alcohol op heeft. Zo zijn de personages net als de kijker ook niet zeker of er echt iets bovennatuurlijks gebeurt of het alleen gevolgen zijn van haar drankgebruik. De regisseur weet je als kijker zo goed in twijfel te brengen, waardoor je geïnteresseerd blijft in de film en het hoofdpersonage blijft volgen met wat ze verder ontdekt of wat haar gaat gebeuren. Regisseur David Bruckner heeft voor deze film en the Ritual meer aan horrorfilms gewerkt waar hij samen met andere de films deels regisseerde en schreef. Na the Ritual en deze film laat hij wel zien dat hij als regisseur beter is geworden met het regisseren en schrijven van horrorfilms. Hij moet in de toekomst voor zijn nieuwe geplande horrorfilms nog wat werken aan een goede uitwerking van de film, want dat mist wel bij deze film. Zo kun je als je niet goed op blijft letten het einde van deze film niet volledig begrijpen. Rebecca Hall weet de film ook te dragen als de hoofdrolspeelster, die getraumatiseerd wordt door haar verlies en alcoholgebruik. Door haar acteerwerk blijf je als kijker ook in twijfel over wat er nu echt aan de hand is, tot je later in de film pas antwoorden krijgt. Sarah Goldberg en Vondie Curtis-Hall komen ook goed over als mensen die het hoofdpersonage in haar zware tijden proberen te helpen, maar door haar drankgebruik ook wat onzeker over haar en haar verhalen blijven. Ik geef de film als cijfer een:

Dune

Dune is een nieuwe verfilming van het boek van Frank Herbert. Deze verfilming is geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door Denis Villeneuve, de regisseur van Arrival en Blade Runner 2049. De film speelt zich af in de verre toekomst en gaat over Paul Atreides (Timothée Chalamet) de toekomstige erfgenaam van het huis van Atreides. Zijn familie handelt in de waardevolle grondstof genaamd spice, wat ze van de gevaarlijke woestijnplaneet Arrakis hallen. Andere huizen proberen met een vijandige overname zelf de controle te krijgen over spice zodat ze hier een monopoly overkrijgen. Paul moet deze huizen proberen tegen te houden, maar weet niet of hij de hulp van het lokale vol van Arrakis hiervoor kan gebruiken.

Het science fiction boek van Frank Herbert is al een eerder verfilmd in 1984 en later in 2000 is er van hetzelfde boek ook een korte tv-serie geweest. Deze verfilmingen waren geen succes. Regisseur Denis Villeneuve probeert als fan van het boek nu het verhaal op een waardige manier te verfilmen. Ondanks dat Denis Villeneuve samen met de andere scenarioschrijvers het verhaal op een duidelijke manier probeert over te brengen, kan het voor mensen die niet bekend zijn met het Dune verhaal van Frank Herbert toch nog wat onduidelijk overkomen. Voor deze mensen kan het overkomen alsof ze bijvoorbeeld seizoen vier van Game of Thrones bekijken zonder de voorgaande seizoenen gezien te hebben. Hopelijk weten ze met het geplande vervolg meer duidelijkheid te geven aan het verhaal van Frank Herbert zijn boek zonder dat je het eerst hoeft te hebben gelezen om de film beter te begrijpen. Als dit lukt kan de Dune filmserie overkomen als de nieuwe Star Wars film van deze tijd. Waar Denis Villeneuve wel meer geluk bij heeft zijn de filmeffecten die tegenwoordig in films gebruikt kunnen worden. Zo weet hij samen met het team van de visuele effecten de film mooi en geloofwaardig in beeld te brengen. Door een goed oog voor detail weten ze de verschillende huizen met hun rituelen goed naar voren te brengen. Alleen op de strijd na wie het zeggenschap heeft over de spice grondstof, weet je verder niet duidelijk waarom de verschillende huizen elkaar aanvallen. Als de hoofdrol komt Timothée Chalamet nog wat onwetend over, wat kan komen omdat zijn personage nu voor het eerst zich met de zaken van zijn families huis mag bemoeien. Het betere acteerwerk komt meer van de volwassen filmcast zoals Oscar Issac, Rebecca Ferguson en Josh Brolin. Andere castleden spelen verder meer kleinere rollen, waarvan sommige ook niet een echt een duidelijke opbouw krijgen. Castleden zoals Jason Momoa of Zendaya spelen nog maar een kleine rol in deze film, maar misschien krijgen sommige in het vervolg meer de kans en tijd om hun personages te ontwikkelen. Ik geef de film als cijfer een:

Official Secrets

Official Secrets is een nieuwe drama thriller geregisseerd en deels geschreven door Gavin Hood de regisseur van Eye in the Sky en X-men Origins: Wolverine.

De film gaat over het waargebeurde verhaal van Katharine Gun (Keira Knightley), die als tolk werkt. Hier vertaalt ze een memo over informatie over hoe de Irak-invasie van 2003 mogelijk is geworden. Ze deelt deze informatie en zo komt het bij journalist Martin Bright (Matt Smith) terecht, die het met de rest van de wereld deelt. Wanneer hem wordt gevraagd wie zijn bron is, wordt er een onderzoek gestart dat terugleidt naar Katharine haar bedrijf. Katharina komt zo voor de keuze te staan op te biechten dat ze de memo gelekt heeft met het risico zo als landverrader te eindigen. Als ze zich stilhoudt kan de oorlog gewoon doorgaan en neemt de hoeveelheid oorlogsslachtoffers toe zonder dat de wereld weet dat deze oorlog voorkomen had kunnen worden. Deze film toont goed hoe het doen van de juiste daad iemand onrechtvaardig in de problemen kan brengen dankzij de corrupte kant van de overheid. Zo kan het hoofdpersonage door deze goede daad als gevolg alles verliezen zoals haar baan, huwelijk en uiteindelijk onterecht in de gevangenis eindigen.

De film maakt gebruik van echt beeldmateriaal van het nieuws en hoe de politiek hierop reageerde in een poging hun acties te verbergen. Met de informatie die nu bekend is over wat bepaalde politici vroeger hebben gedaan dat tot verkeerde dingen heeft geleid, toont deze film goed hoe deze mensen dit verborgen probeerde te houden voor de rest van de wereld. Dit toont ook hoe ze op corrupte manieren mensen die dit nieuws met de wereld probeerde te delen de kop indrukte. Dit speelt ook in op de actualiteit waar politici nu nog steeds dingen verkeerd doen en er zo mensen dankzij hun fouten in de problemen komen. Het acteerwerk wordt goed gedaan door de filmcast. Dit is sinds The Imitation Game van 2014 weer een van Keira Knightley haar beste grootte rol in een film. Ze brengt goed over hoe het doen van een goede daad tegenover een corrupte politici iemand in de problemen kan brengen. Zo verandert ze haar rol van held naar onderduiker tot op het eind naar onterecht slachtoffer. Matt Smith speelt zijn rol ook goed, maar zijn personage komt meer over als een tussenrol die de acties van het hoofdpersonage uiteindelijk op een grotere manier met de wereld deelt. Ralph Fiennes speelt later in de film ook goed de rol van Katharine haar advocaat, die ondanks alles voor rechtvaardigheid probeert te zorgen. Ik geef de film als cijfer een:

The Courier

The Courier is een nieuwe spionage thriller geregisseerd door Dominic Cooke, de regisseur van On Chesil Beach.

De film vertelt het waargebeurde verhaal van de Britse zakenman Greville Wynne (Benedict Cumberbatch), die tijdens de Koude Oorlog door de CIA en MI6 wordt gezien als de perfecte kandidaat voor hun spionage missie in de Sovjet-Unie. Voor de missie hoeft hij alleen als koerier documenten heen en weer te brengen tussen Engeland en de Sovjet-Unie. Hiervoor krijgt hij de hulp van Sovjet officier Oleg ‘Alex’ Penkovsky (Merab Ninidze), om zo samen de Cuba Crisis proberen te stoppen. Hiervoor kunnen ze alleen niemand vertrouwen zelf niet hun eigen gezinnen. Met deze film tonen ze op een informatieve manier hoe de gewone burger door de geheime dienst gebruikt kon worden tijdens een oorlog. Zo wordt een onschuldig iemand gebruikt om iets simpels als informatie door te spelen, maar doet dit onwetend wel met een risico voor zijn eigen leven. Deze film laat zo zien hoe de geheime dienst liever een onschuldige burger gebruikte, omdat deze vaak minder risico liep opgepakt te worden. De geheime dienst liep zo zelf ook niet het risico een belangrijke iemand in gevaar te brengen. Ook al liep de normale burger minder risico om als verdachte gezien te worden, konden ze wanneer ze betrapt werden toch een duistere tijd tegemoet gaan of zelfs verdwijnen. Ondanks dat de film probeert over te komen als een biografisch verhaal over wat er tijdens de Koude Oorlog met Greville Wynne is gebeurd, toont de film ook aspecten van andere personages en wat ze allemaal mee hebben gemaakt tijdens hun missie om de Cuba Crisis proberen te stoppen. Zo verliest de film zijn biografische aspect wel wanneer het een lange tijd over een ander personage gaat. De kostuums van de filmcast en de filmsets helpen met het geloofwaardig overbrengen van de plaatsen en tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Benedict Cumberbatch levert goed acteerwerk als de hoofdrol van de film. Hij komt geloofwaardig over als iemand die eigenlijk zonder veel informatie alleen als koerier van belangrijke informatie dient. Zo zorgt het goed voor spanning als hij door sommige Sovjet-Unie soldaten niet volledig vertrouwd wordt. Zo loopt hij namelijk het risico zijn gezin nooit meer terug te zien, terwijl door zijn afwezigheid zijn relatie met zijn vrouw al niet meer goed loopt. Samen met Merab Ninidze weet hij ook goed een band neer te zetten tussen twee mensen, die elkaar proberen te vertrouwen. Dankzij hun verschillende afkomsten wordt hun dit soms wel lastig gemaakt. Ik geef de film als cijfer een:

The Father

The Father is een nieuwe drama film geregisseerd en deels geschreven door Florian Zellek. Dit is pas de eerste film die hij heeft geregisseerd en is verder meer bekend als scriptschrijver.

De film gaat over vader Anthony (Anthony Hopkins), die dankzij zijn dementie steeds minder begint te worden. Zijn dochter Anne (Olivia Colman) probeert passende hulp voor hem te vinden, maar hij wijst iedere verzorger steeds weer af. Anne komt zo voor de keuze te staan de zorg van haar vader op zich te nemen of hem tegen zijn zin in over te plaatsen in een verzorgingstehuis. Florian Zeller brengt deze film grotendeels over vanuit het oogpunt van het hoofdpersonage, waardoor je als kijker ongeveer meemaakt hoe een dement iemand door het leven gaat. Zo haalt het verhaal expres dingen door elkaar of valt het vaak in herhaling. Zo krijg je als kijker een goed beeld van hoe eng het leven op latere leeftijd kan worden, waar je beste herinneringen ineens je nachtmerries kunnen worden.

Als kijker weet je tijdens de film ook niet zeker wie welk personage speelt en of ze er nu echt aanwezig zijn of ze slechts een vage hallucinaties van de dementiepatiënt zijn. De film puzzelt ook goed met de verschillende plekken waar het hoofdpersonage steeds denkt te zijn. Zo blijf je als kijker zelf ook op een passende manier onzeker. De film toont ook goed hoe zwaar het leven kan zijn van iemand die een zieke of beperkte geliefde probeert te verzorgen. Hierdoor hebben ze soms geen tijd voor hun eigen leven. De film kan zo ook mensen aanspreken die zelf te maken hebben met een geliefde die aan dementie lijdt of hieraan heeft geleden. Dit kan voor deze mensen de film wat heftiger maken om te zien Het acteerwerk wordt goed gedaan door de filmcast. Regisseur Florian Zeller heeft het script geschreven met Anthony Hopkins ingedacht om de hoofdrol te spelen. Hierom heeft het hoofdpersonage ook de naam Anthony. Toen Anthony Hopkins uiteindelijk akkoord ging met het spelen van de hoofdrol wisten ze de film op een geloofwaardige en passende manier over te brengen. Anthony Hopkins zet de rol van een oudere verwarde man, die zich dingen steeds slechter begint te herinneren goed neer. Olivia Colman brengt ook geloofwaardig over hoe het leven van iemand die voor een geliefde probeert te zorgen eruit kan zien. De rest van de cast komt verder expres op een passende, onnavolgbare manier over. Ik geef de film als cijfer een:

Malignant

Malignant is een nieuwe horror thriller geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door James Wan, de regisseur van The Conjuring en Insidious.

In de film krijgt Madison (Annebelle Wallis) last van aparte kwellingen, waarin ze visioenen ziet van moorden die worden gepleegd. Madison denkt zo last te hebben van aparte nachtmerries, maar als ze leert dat de mensen uit haar visioenen echt om het leven zijn gekomen, deelt ze haar verhaal met haar zus. Samen besluiten ze de politie te informeren, maar worden hier niet echt serieus genomen. Wanneer Madison ontdekt dat de slachtoffers allemaal met haar jeugd te maken hebben, probeert ze mogelijke nieuwe slachtoffers te vinden. Hiermee probeert ze de politie te informeren om nieuwe slachtoffers te voorkomen, maar de mysterieuze moordenaar lijkt haar steeds een stap voor te zijn. Met deze film maakt James Wan een comeback als horrorregisseur, want sinds 2016 heeft hij ervoor gekozen om andere genrefilms te regisseren. Ondanks dat hij deze films ook goed heet geregisseerd, blijft hij meer een creatieve expert met hoe hij zijn horrorfilms regisseert. Zo brengt hij je als kijker bij deze film vanaf het begin in twijfel over wat voor soort horrorfilm je krijgt te zien. Bij deze film heeft James Wan het verhaal samen geschreven met zijn echtgenote Ingrid Bisu en Aleka Cooper, die meer bekend is van het schrijven van tv-afleveringen. Dat zijn medeschrijvers aan de beginnende kant zijn valt helaas wel terug te zien aan het verhaal van deze film. Ze komen met een interessant idee, maar dit idee mist helaas wel een duidelijke uitwerking. James Wan brengt de horror aspecten goed in beeld waar de visioenen van het hoofdpersonage op een mooie manier van ruimte veranderen. Op het idee na mist deze film unieke horrormomenten, want vele momenten uit deze film komen wat gekopieerd over uit andere James Wan horrorfilms of andere klassiekers. Voor horrorfans kan het vermakelijk zijn sommige van deze momenten te herkennen, maar uiteindelijk mist de film zo wel originele eigen horrormomenten. De momenten kunnen door dit gebrek voor horrorkenners ook wat voorspelbaar overkomen. Voor hoofdrolspeelster Annabelle Wallis is dit de tweede keer dat ze in een horrorfilm speelt, die door James Wan is geproduceerd. Ze speelde in 2014 in de horrorfilm uit de Conjuring serie Annabelle. In deze film kwam ze niet zo sterk naar voren, maar deze film was ook geregisseerd door een mindere regisseur. Onder het regie van James Wan komt ze gelukkig wat beter naar voren. Soms levert ze bepaalde reacties nog wel wat op een te overdreven manier. Hierdoor kun je als kijker uit het verhaal worden gehaald en besef je weer dat je naar een film zit te kijken. Om de film wat beter over te brengen hadden ze een andere actrice voor de hoofdrol kunnen casten. De rest van de filmcast levert passend acteerwerk, maar dankzij het script maken hun personages soms aparte beslissingen wat de film minder geloofwaardig kan maken. Ik geef de film als cijfer een:

After We Fell

After We Fell is de derde film in de After filmserie. De film is geregisseerd door Castille Landon, de regisseur van Fear of Rain.

In de film kan Tessa (Josephine Langford) aan haar droombaan beginnen in Seattle. Hardin (Hero Fiennes Tiffin) steunt Tessa alleen niet met haar verhuizingsplannen. Zo komt hun relatie op het spel te staan en verder moet Tessa haar alcoholistische vader helpen met het vinden van onderdak. Hardin is verder woest en jaloers op Tessa haar plannen, daarnaast wordt hij ook nog eens door zijn verleden geconfronteerd. Zo moeten de twee beslissen of ze samen verder willen gaan of toch beter elk hun eigen weg kunnen kiezen. Ondanks dat dit de derde film van de filmserie is, komen de hoofdrolspelers nog steeds niet geloofwaardig over als geliefden. Ze lijken meer vrienden met een beetje meer te zijn, die verder niet over elkaars en hun eigen problemen praten. Zo worden ze vaak jaloers of woest op elkaar, maar dit zou met een simpel gesprek zo voorkomen kunnen worden. In plaats van een normaal gesprek kiezen de hoofdrolspelers ervoor veel van elkaar geheim te houden en besluiten op vreemde momenten met elkaar over aparte dingen te praten. De film is ook rommelig in elkaar gezet en spring veel van de ene losstaande scene naar de volgende. Dit lijkt soms ook de enige manier te zijn waarop het verhaal verder kan gaan. Omdat in veel van deze scenes haast niets of hetzelfde gebeurt, hadden sommige van deze scenes uit de film gelaten kunnen worden. De film had dan een kortere en betere speeltijd gehad. Als ze alle films wat hadden ingekort zou de filmserie uiteindelijk best uit drie films hadden kunnen bestaan. Josephine Langford doet het aardig in de film, maar dankzij het mindere script maakt haar personage veel domme beslissingen. Door het script komt Hero Fiennes Tiffin ook wat over als een chagrijnige mopper smurf, die door woedeproblemen zichzelf en anderen alleen maar in de weg zit. Naast het vervangen van de regisseur zijn verder ook wat castleden vervangen door andere acteurs. Deze vervangingen zorgen helaas niet voor beter acteerwerk en kunnen de film eigenlijk alleen maar verwarrender maken door dezelfde personages door andere acteurs te laten spelen. Uiteindelijk kan de film vermakelijk zijn voor tieners, die op jonge leeftijd nog fantaseren over hoe liefde werkt.

Voor een volwassen publiek komt de film wel meer ongeloofwaardig over. Sommige domme gebeurtenissen in de film kunnen voor een volwassen publiek zelf meer onbedoeld komisch zijn. Ik geef de film als cijfer een:

Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings

Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings is een nieuwe superhelden film in de Marvel filmserie. De film is geregisseerd end deels geschreven door Destin Daniel Cretton, de regisseur van Short Term 12 en Just Mercy.

De film gaat over Shaun (Simu Liu), die zijn verleden achter zich probeert te laten en gewoon samen met zijn beste vriend Katy (Awkwafina) van zijn leven wil genieten. Wanneer de mysterieuze organisatie the Ten Rings Shaun vindt, wordt hij gedwongen zijn verleden toch te confronteren. Hiervoor moet hij zijn geboortenaam Shang-Chi weer aannemen, om Katy en zijn zusje Xialing (Meng’er Zhang) te beschermen tegen de acties van the Ten Rings en hun leider Xu WenWu the Mandarin (Tony Chiu-Wai Leung) wie ook nog Shaun zijn vader is. Deze film is de eerste superhelden film van Marvel met en Aziatische acteur in de hoofdrol. Verder brengen ze met deze film ook de Aziatische cultuur en vechtstijlen goed naar voren. Hiervoor hebben ze andere films zoals Crouching Tiger, Hidden Dragon als voorbeeld gebruikt. Fans van deze film kunnen wel momenten herkennen die terugverwijzen naar deze films. Ze brengen de vechtscènes waar personages elkaar met Aziatische vechtstijlen bevechten goed en vermakelijk in beeld. De kunst van de Aziatische vechtstijl wordt wel wat overschaduwt wanneer personages gebruik maken van meer bovennatuurlijke krachten in de film. Vechtscènes waarin dit gebeurt zijn minder spannende en vermakelijk dan de scenes waarin personages elkaar op meer normale manieren bevechten. Op een moment komt de film ook over alsof je naar een live-action mix zit te kijken van de Aziatische animatieshows Pokémon en Avatar: The Last Airbender. Deze scenes zorgen voor wat extra komedie en zijn vooral vermakelijker voor jongere kijkers. De filmsets en kostuums van de filmcast helpen ook goed met het overbrengen van de Aziatische cultuur in de film. De visuele effecten worden ook goed in de film gebruikt. Op een paar scenes na valt wel terug te zien dat ze voor de achtergrond een green screen hebben gebruikt, maar gelukkig is dit verder niet storend in de film. Bij sommige wezens valt ook terug te zien dat ze met CGI in de film zijn geplaatst, maar de meeste van deze wezens zijn meer voor komedie doeleinden bedoelt voor jongere kijkers. Op een paar actiescènes na zijn de 3D effecten in de film wat overbodig. Het acteerwerk wordt door de filmcast goed gedaan. Simu Liu heeft via Twitter Marvel gevraagd om de rol te spelen, waarmee beide partijen snel een goede deal hebben gemaakt. Simu Liu komt goed en charismatisch over als de hoofdrol van de film en brengt verder de actiescènes op een geloofwaardige manier over. Samen met Awkwafina heeft hij ook een goede chemie in de film en samen zorgen ze voor goede passende humor. De komedie overschaduwt gelukkig ook niet alle serieuze of dramatische aspecten in de film wat bij andere Marvel films soms wel gebeurt. Tony Chiu-Wai Leung zet de schurk van de film ook op een goede en sympathieke manier neer, zodat je als kijker begrijpt waarom hij doet waar hij me bezig is. Deze film is voor hem ook pas zijn eerste Engelstalige rol in een Amerikaanse film. Ondanks dat dit pas zijn eerste keer is, levert hij toch goed en passend acteerwerk. Meng’er Zhang komt doordat ze niet zoveel tijd krijgt in de film, wel wat minder goed of aanwezig over in de film. Ik geef de film als cijfer een: