Escape Room: Tournament of Champions

Escape Room: Tournament of Champions is vervolg van de film Escape Room uit 2019. Dit vervolg is geregisseerd door Adam Robitel, die ook het eerste deel heft geregisseerd.

Nadat Zoey (Taylor Russell) en Ben (Logan Miller) denken hun escape room ervaring achter zich te hebben gelaten, eindigen ze met vier anderen toch weer in een escape room. Samen met de anderen moeten ze weer uit nieuwe, grotere en moeilijkere escape room zien te overleven. Terwijl ze dit doen moeten de spelers ook ontdekken wat ze met elkaar gemeen hebben, om de organisatie achter de escape rooms voor altijd te stoppen. Doordat de escape room uit 2019 goed verdiend heeft, was er kans en geld voor dit vervolg. Zo maken ze de situaties van de escape rooms wat groter en meer overdreven. Zo zien de filmsets er wat beter en meer creatief uit vergeleken de eerste film. Bij de visuele effecten kun je nog wel terugzien dat ze met CGI of een green screen in de film zijn geplaatst, waardoor de geloofwaardigheid van de film wat verloren gaat. De film is verder ook wat te ongeloofwaardig, omdat veel dingen te precies of op tijd gebeuren. Ondanks dat de puzzels van de escape rooms moeilijker moeten zijn in deze tweede film, weten de personages de mysteries toch nog snel op te lossen. Soms zelfs zo snel dat je als kijker geen kans krijgt om het zelf te proberen, waardoor het plezier van de eerste film wat verloren gaat in dit vervolg. Het acteerwerk wordt op een passende manier gedaan door de filmcast, maar op de terugkerende personages na krijg je van de nieuwe personages te weinig achtergrondinformatie om als kijker echt om ze te geven tijdens hun escape room beproevingen. Sommige gaan zelf dood in de film voor je as kijker leert hoe hun personages heten. Ik geef de film als cijfer een:

Words on Bathroom Walls

Words on Bathroom Walls is een nieuw romantische drama geregisseerd door Thor Freudenthal, de regisseur van Percy Jackson: Sea of Monsters.

De film gaat over de jongvolwassen Adam (Charlie Plummer), die halverwege zijn laatste schooljaar wordt gediagnosticeerd met schizofrenie. Adam kan hierdoor zijn scholing beter afmaken op een andere school. Hier probeert hij zijn aandoening verborgen te houden voor zijn schoolgenoten. Wanneer hij zijn klasgenote Maya (Taylor Russell) ontmoet, wordt hij al snel verliefd op haar. Met haar hulp probeert hij zich niet langer door zijn aandoening klein te houden en zo zijn problemen te overwinnen. Deze film komt wat over als een tiener versie van de film Donnie Darko. De film probeert de symptomen van schizofrenie aan een goede en duidelijke manier aan de kijkers uit te leggen. Dit doet de film met het tonen hallucinaties en waanideeën van het hoofdpersonage. Ondanks de manier waarop de film de symptomen van schizofrenie uitlegt, heeft de film gemixte positieve en negatieve feedback gekregen. Zo ligt het meer aan de leeftijd van de kijker of die de film meer kan waarderen. Oudere kijkers kunnen de film wel waarderen, maar de film kan hun ook doen denken aan gelijke films zoals Donnie Darko of A Beautiful Mind en komt zowat onorigineel over. Jongere kijkers zullen waarschijnlijk niet snel aan deze oudere films denken en kunnen zo meer van deze film genieten, ook omdat het meer over hun eigen doelgroep gaat. Toch zitten er helaas verder wel wat clichés in de film die ook wel in andere romantische tienerfilm naar voren komen. Oudere kijkers kunnen ook eerder aan de visuele effecten van de film terugzien dat sommige dingen met CGI of een green screen in de film zijn geplaatst. De visuele effecten helpen verder wel om in beeld te brengen wat iemand die lijdt aan schizofrenie kan meemaken in het dagelijkse leven. Charlie Plummer doet het goed in de hoofdrol als iemand met het symptoom van schizofrenie. Taylor Russel komt door haar acteerwerk in oudere films zoals de Escape Room wel wat minder geloofwaardig over als een schoolstudent. De meeste acteurs die Adam zijn schizofrenie uitbeelden spelen hun rollen ook op een passende manier. Ik geef de film als cijfer een:

Hitman’s Wife’s Bodyguard

Hitman’s Wife’s Bodyguard is het vervolg van The Hitman’s Bodyguard. Dit vervolg is geregisseerd door Patrick Hughes, die ook het eerste deel heeft geregisseerd.

In de film probeert Michael Bryce zijn bodyguard carrière naast zich neer te leggen en een rustig leven te leiden. Michael zijn rust wordt al snel verstoord wanneer Sonia Kincaid (Salma Hayek) hem dwingt om haar man Darius (Samuel L. Jackson) te redden. Zo eindigen de drie tegenover Aristotle Papdopolous (Antonio Banderas), die met een virus Europa bedreigt. Michael moet nu zien samen te werken met het gestoorde duo om Europa tegen het virus te beschermen. Dit vervolg komt op een gelijke, maar passende manier over. De actiescènes in de film komen op een overdreven, maar vermakelijke manier over. De actiescènes zijn wel wat snel in elkaar gezet en wat bewegelijk gefilmd, maar gelukkig gaat het vermaak van de film hierdoor niet verloren. De ene explosie komt ook wat geloofwaardiger over dan de andere. De vriend-vijand relatie tussen Ryan Reynolds en Samuel L. Jackson komt weer op een vermakelijke manier over. Ondanks dat de chemie tussen deze twee goed werkt, weet Salma Hayek de film te stelen met haar drukke komische personage. Het is leuk om dit trio te volgen op hun missie door Zuid-Europa. Naast de drie hoofdrolspelers levert de rest van de filmcast ook goed acteerwerk. De ene heeft alleen een grotere rol dan de ander. Antonio Banderas komt meer wat over als een schurk uit een oude James Bond film. Frank Grillo speelt ook leuk de rol van een agent, die de drie op een luie manier probeert te helpen en verder heeft Morgan Freeman ook een leuke cameo in de film. Ik geef de film als cijfer een:

Old

Old is een nieuwe mysterie thriller geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door M. Night Shyamalan, de regisseur van Split, Signs en The Sixth Sense.

De film gaat over een gezin die tijdens hun vakantie naar een afgelegen strand reist. Op het strand realiseren ze zich samen met de andere strandgangers dat de tijd op een mysterieuze manier werkt. Zo staan een paar uren haast gelijk aan een paar jaren. De strandgasten komen zo voor een keuze te staan om het mysterie van het strand te ontrafelen, of om van hun onbepaalde laatste dagen te genieten. Shyamalan is bekend van zijn aparte films die vaak met een plottwist eindigen. Deze film past mooi thuis in zijn filmgalerij. Hij kiest er helaas voor om de film onnodig groter te maken. Als hij het bij het raadsel had gehouden van dat de mensen alleen snel ouder worden, had hij het bij een interessante film kunnen houden. Hij kiest er bijvoorbeeld ook voor om in te spelen op het gevoel van isolatie en hoe dit mensen weer kan beïnvloeden of hoe de mensen op het strand kunnen overleven. Zo probeert hij je als kijker steeds door te laten denken aan wat er gebeurt en wat de personages het beste kunnen doen. De film doet door locatie en gebeurtenissen ook wat denken aan de mysterie tvserie Lost Als Shyamalan het alleen bij het raadsel van de versnelde tijd had gehouden en zich dan meer op dit idee had geconcentreerd, had hij de film wat beter in detail kunnen uitwerken. Dat de personages ouder worden valt juist alleen op een paar momenten terug te zien door het vervangen van de acteurs met oudere acteurs of simpele make-up effecten om ze ouder te laten lijken. Verder speelt hij wel leuk met de gevolgen van het ouder worden. Zo kun je je als kijker wat meer betrokken voelen bij de film, want gevolgen als het verlies van je zintuigen of geheugen is wel iets wat de meeste mensen meemaken of gemaakt hebben bij bijvoorbeeld hun eigen (groot)ouders. Ook kunnen sommige dit zelf vrezen voor in hun toekomst. Shyamalan brengt de film ook apart in beeld, want soms zoomt hij te veel in of draait hij de camera wat te veel en te snel om de verschillende personages heen. Het acteerwerk komt ook wat apart over in de film, want de personages moeten zich steeds ouder gedragen wat bij de ene beter lukt dan bij de andere. Het betere acteerwerk komt van Gael Garcia Bernal en Thomasin McKenzie, terwijl Vicky Krieps en Alex Wolf meer emotieloos over komen en alsof ze hun tekst gewoon oplezen. Ik geef de film als cijfer een:

Snake Eyes: G.I.Joe Origins

Snake Eyes G.I. Joe Origins is een reboot van de G.I. Joe filmserie. Deze reboot is geregisseerd door Robert Schwentke, de regisseur van RED en R.I.P.D.

In de film mag Snake Eyes (Henry Golding) na het redden de toekomstige nieuwe leider van de Arashikage clan deel uit maken van de clan. Hier krijgt hij lessen om een ninja te worden. Tijdens deze lessen wordt Snake Eyes geconfronteerd door zijn verleden, hierdoor begint de clan zijn eer en loyaliteit in twijfel te trekken. Om zijn training succesvol te kunnen beëindigen moet Snake Eyes het vertrouwen van de clan zien terug te winnen. Het script en uiteindelijke verhaal van de film is geschreven door Evan Spiliotopoulos. Hij had hiervoor hulp van twee andere schrijvers, omdat hij verder ook veel bezig was met zijn eigen fan film The Unholy. Door deze drukte heeft hij het script van deze film wat rommelig afgemaakt. Naast het rommelige script is de film ook wat rommelige gefilmd. De meeste actiescènes zijn bewegelijk en ingezoomd gefilmd, waardoor je als kijker niet duidelijk meekrijgt wat er precies gebeurt. Andere scenes waar personages alleen in lopen zijn zelfs ook bewegelijk gefilmd, waardoor het haast overkomt alsof deze film gefilmd is door een net beginnende regisseur. Zo gaat de kunst van Aziatische vechtsport verloren in deze film. De speciale effecten in de film komen ook niet geloofwaardig over. Bij sommige wezens valt terug te zien dat ze met CGI in de film zijn geplaatst net zoals sommige vlammen en explosies. Ook is de film soms wat te gehaast in elkaar gezet waar personages in een rap tempo van plaats naar plaats gaan. Als ze de scenes gewoon begonnen waren op de plaats waar de personages naar toe gingen was de uiteindelijke film duidelijker en korter geweest Ondanks het mindere script en regiewerk, probeert Henry Golding het beste van zijn rol te maken. Samen met Andrew Koij heeft hij wel een goede chemie in de film, terwijl hij met een ander personage ineens van een moeilijke naar een passievolle relatie springt. Andere personages zitten meer in de film als verwijzing naar de G.I. Joe serie. Ondanks dat fans van de G.I. Joe serie de namen van sommige personages kunnen herkennen, moeten ze vaak wel wennen aan de manier waarop ze in deze film naar voren komen. Ik geef de film als cijfer een:

The Unholy

The Unholy is een nieuwe horror film geregisseerd en geschreven door Evan Spiliotopoulos, dit is zijn eerste werk als regisseur.

In de film kan de jonge dove, stomme Alice (Cricket Brown) na een bezoek van de heilige maagd Maria weer horen, praten en krijgt ze de gave om andere zieke mensen te genezen. Journalist Gerry Fenn (Jeffrey Dean Morgan) doet onderzoek naar Alice en het wonder dat haar is overkomen in de hoop zijn carrière weer op te pakken. Tijdens zijn onderzoek begint hij zich af te vragen of alle wonderen echt het werk zijn van de heiige maagd Maria of dat er toch iets duisters achter alle wonderen zit. De regisseur van deze film, wilde de film maken na het lezen van het boek Shrine van schrijver James Herbert waar hij de film dan op heeft gebaseerd. Dat dit de eerste film is die de regisseur heeft geregisseerd, valt aan de film terug te zien. De regisseur kiest er namelijk voor om je als kijker meer te tonen en te laten weten dan de personages in de film. Zo loop je als kijker voor op de personages waardoor de film als snel een voorspelbare en slome afspeelsnelheid krijgt Ook aan de slechte effecten valt terug te zien dat dit pas de eerste film is van de regisseur. Hij heeft ervoor gekozen de entiteit achter de wonderen snel te tonen in de film aan de kijkers. Zo zie je snel dat dit wezen met goedkope CGI in de film is geplaatst. Door de ongeloofwaardigheid van dit wezen kun je er haast meer om lachen dan dat het je echt bang maakt. Het vuur in de film is ook duidelijk CGI in plaats van echt vuur. De regisseur probeert je als kijker ook meer bang te maken door alleen gebruik te maken van jump scares waarvan de meeste te voorspelbaar zijn om te werken.

Het acteerwerk wordt ook niet zo goed gedaan in de film door de filmcast, want vele personages lijken niet echt onder de indruk te zijn van wat er in de film gebeurd. Dit komt waarschijnlijk doordat de acteurs nergens naar konden kijken of echt op konden reageren tijdens de gebeurtenissen in de film. Jeffrey Dean Morgan probeert zijn best te doen om de film te dragen als de hoofdrol, maar door het slechte script lukt dit hem niet echt. Voor een betere horror film met Jeffrey Dean Morgan kun je beter de film The Possession uit 2012 bekijken. Ik geef de film als cijfer een:

Run

Run is een nieuwe thriller geregisseerd en deels geschreven door Aneesh Chaganty, de regisseur van Searching.

De film gaat over het tienermeisje Chloe (Kiera Allen), die in een rolstoel zit en verder door haar moeder Diane (Sarah Paulson) scholing en verzorging krijgt. Wanneer Chloe vindt dat haar moeder zich vreemd begint te gedragen, probeert ze te ontdekken wat er aan de hand is. Zo leert ze dat haar moeder een duister geheim voor haar verborgen probeert te houden dat ze zelf vanuit haar rolstoel moet zien te ontrafelen. Deze film komt goed over als een psychologische thriller waar je als kijker ook niet weet wat er precies aan de hand is of wie van de personages de waarheid spreekt. De film doet dankzij het verhaal wel snel denken aan het boek van Stephen King Misery waar ook en gelijknamige film van is. De film is hier ook zelfbewust van, want er zitten wat verborgen hints in de film die terugkoppelen naar het verhaal van Misery en ook naar andere Stephen King verhalen. Het verhaal van deze film kan zo wel als wat bekend overkomen en kan als je er goed over nadenkt wat details missen. Zo valt er meer van de film te genieten als je niet overal te veel bij nadenkt. Het acteerwerk wordt goed en passend gedaan door de filmcast. Kiera Allen is door een onverwachte complicatie gehandicapt geraakt, waardoor ze met een rolstoel door het leven moet gaan. Zo zag ze dit samen met de filmmakers als de geschikte kans om in deze film te gaan spelen. Kiera zelf zag dit als een goede uitdaging om van haar kleine theaterrollen eindelijk eens een grote filmrol te spelen. Hopelijk weet ze dankzij deze rol door te breken in de filmwereld. Sarah Paulson levert verder ook goed acteerwerk als een verzorgende moeder die ook een duistere kant verborgen houdt. Ze weet goed te wisselen tussen deze twee verschillende kanten van haar personage. Ik geef de film als cijfer een:

Wrong Turn

Wrong Turn is een reboot van de gelijknamige film uit 2003. Deze reboot is geregisseerd door Mike P. Nelson, de regisseur van The Domestics. In de film besluiten zes vrienden om over de Appalachian Trail te wandelen. Ondanks dat ze in het lokale dorp zijn gewaarschuwd niet van het pad te dwalen, besluiten de vrienden dit toch te doen. Zo komen ze in aanraking met The Foundation, een mysterieuze gemeenschap die in het bosgebied leven en het beschermen tegen vreemden.

Ondanks dat deze film is geschreven door dezelfde schrijver die ook het script voor de originele Wrong Turn heeft geschreven, staat de film verder los van deze film en de vele vervolgen. Deze film is ook in een modern jasje gestopt en komt zo nog weinig overeen met de originele film. Voor fans van de originele film en van de vervolgen, kan deze film anders overkomen. Uiteindelijk hadden ze van deze film beter een eigen originele film kunnen maken, want nu kan het door fans als andere of mindere film worden gezien. Verder komt de film ook wat langdradig over, omdat ze onnodig verschillende verhalen door elkaar heen vertellen. De effecten in de film zijn ook niet altijd overtuigend, want veel bloed komt wel over als nep filmbloed en bij lichamen valt ook wel terug te zien dat ze poppen hebben gebruikt.

Het acteerwerk wordt aardig gedaan door de filmcast, maar verder komt er niet echt iemand in de cast naar voren die de film steelt. Vergeleken de originele film komt de filmcast van deze film ook wat te serieus over, waardoor het vermaak uit de originele film verloren gaat. Ik geef de film als cijfer een:

Black Widow

Black Widow is een nieuwe superhelden film in de Marvel filmserie. De film is geregisseerd door Cate Shortland, de regisseur van Lore en Berlin Syndrome. In de film is Natasha Romanoff (Scarlett Johansson) op de vlucht voor de overheid na het overtreden van het Sokovia Accord. Ze duikt onder in

gebieden waar ze in haar verleden heeft geleefd en is getraind tot super spion Black Widow. Door het bezoeken van deze plaatsen wordt ze geconfronteerd door haar verleden en komt ze oude bekende tegen. Zo kruist ze paden met Yelena Belova (Florence Pugh), die de Black Widow training ook gevold heeft. Samen proberen ze de organisatie achter de Black Widow trainingen te stoppen, maar moeten het hiervoor opnemen tegen spionnen van hun niveau en de mysterieuze Taskmaster. Deze film was voor Cate Shortland haar eerste regie werk van een grootte actie film. Ze had de film zelfs eerst afgewezen als regisseur, maar Scarlett Johansson heeft haar weten over te halen de film toch te regisseren. Dat dit haar eerste regiewerk is van een actie film valt helaas wel aan de kwaliteit van de film terug te zien. Ondanks dat de meeste actiescènes vermakelijk zijn, komen ze verder wel wat te bewegelijk en wat naast elkaar gezet over. Bij de laatste actiescènes valt ook duidelijk terug te zien dat de acteurs voor een green screen staan en dat de explosies net zoals vele andere explosies in de film met CGI in de film zijn geplaatst.

Het verhaal van de film komt ook wat over als een standaard spionage film, maar hier met een sloom tempo. In het verhaal kiezen ze er helaas ook voor de dramamomenten te overschaduwen met komedie. Hierdoor verliest de film ook zijn diepgang. De film heeft verder voor de fans ook wat leuke links met andere Marvel films, maar kiest er op een moment ook voor andere Marvel films te kopiëren, waardoor momenten als bekend kunnen overkomen voor Marvel fans. Het acteerwerk wordt gelukkig wel goed gedaan door de filmcast. Dit is voor Scarlett Johansson de negende keer dat ze het Black Widow personage speelt in de Marvel filmserie. Ondanks dat haar personage de hoofdrol speelt in deze film speelt ze de rol toch beter in de meeste andere Marvel films. Florence Pugh komt het best naar voren in de film. Samen met Scarlett Johansson zorgen ze voor een leuke onderlinge chemie, die wat overkomt als de haat-liefde verhouding tussen twee zussen. Kijkers die zelf broers of zussen hebben kunnen zich wel relateren aan sommige momenten die de twee samen naar voren brengen in de film. David Harbour zorgt in de film voor de meeste komische momenten, maar krijgt verder niet veel te doen in de film. Rachel Weisz heeft ook een kleine rol in de film, die het verhaal alleen helpt verder te gaan. Ik geef de film als cijfer een:

The Forever Purge

The Forever Purge is de vijfde film uit de Purge filmserie. De film is geregisseerd door Everardo Gout, dit is pas de eerste film die hij heeft geregisseerd en heeft hiervoor alleen tv-afleveringen van verschillende tv-series geregisseerd. In de film is de Amerikaanse overheid het jaarlijkse Purge programma opnieuw begonnen. Zo is er weer een avond in het jaar waarop alle misdaden inclusief moord zijn toegestaan. Wanneer de Purge avond voorbij is, besluit een sekte de regels te breken en door te gaan met de Purge. Juan (Tenoch Huerta) moet zijn eigen familie en de familie waarvoor hij werkt nu zien te beschermen tegen de criminelen die alle regels nu breken.

Dat deze film gemaakt is door een beginnende regisseur en de schrijver van alle Purge films valt aan de kwaliteit van de film terug te zien. De Purge gebeurtenissen komen wat herhaaldelijk en overdreven over en zijn op een goedkope manier in beeld gebracht. Zo zijn veel doden buiten beeld gefilmd, zodat je het eindresultaat vaak niet krijgt te zien.Door de Purge gebeurtenissen nu in het daglicht af te spelen, verliest de film wel de spanning die slasher films hebben door de moordenaar in de schaduwen van de nacht zijn moorden te laten plegen.

Zo kun je de goedkoopheid van de film ook eerder terug zien. Slasher fans kunnen zich irriteren aan de goedkope en onrealistische horror effecten. Voor de dode lichamen zijn poppen gebruikt en het neppe bloed is dikker en donkerder dan echt bloed. Verder proberen ze alleen met jump scares voor spanning te zorgen, maar de meeste zijn voorspelbaar en werken zo niet. Net als de andere Purge film heeft de film ook weer een politiek bericht. Dit keer gaat het veel over hoe zwaar immigranten het hebben in een nieuw thuisland met een corrupte, racistische samenleving. De filmcast bestaat ook meer uit acteurs die meer tv-rollen of alleen kleine filmrollen hebben gespeeld. De meeste spelen ook personages die niet echt worden uitgewerkt in de film, waardoor je als kijker snel vergeet hoe ze heten en wat ze doen. Als er dan een naam wordt genoemd van een personage die verdwenen of gedood is, weet je vaak niet precies om welk personage het gaat. Ik geef de film als cijfer een:

In the Heights

In the Heights is en nieuwe romantische musical drama geregisseerd door Jon M. Chu, de regisseur van Crazy Rich Asians en Now You See Me 2. De film gaat over de jongen Usnavi (Anthony Ramos) die in Washington Heights woont, maar ervan droomt om terug te keren naar het eiland in de Dominicaanse republiek. Ondanks dat het tegen zijn droom in gaat, begint Usnavi ook gevoelens te krijgen voor het meisje uit de buurt Vanessa (Melissa Barrera), die als modeontwerper werkt en waarschijnlijk toch niet met hem mee terug wil gaan. Ondertussen proberen zijn vrienden Benny (Corey Hawkins) en Nina (Leslie Grace) de immigratiegemeenschap van Washington Heights te helpen.

Het scenario van deze film is geschreven door Quiara Alegria Hudes en is verder gebaseerd op het muzikale toneelstuk van Lin-Manuel Miranda. Quiara Alegria Hudes is nog een beginnende filmschrijver wat wel aan deze film valt terug te zien, want de verschillende verhalen lopen wat te rommelig door elkaar heen en er komt noot echt een duidelijk hoofdpersonage in de film naar voren. Dit kan het lastig maken om de gehele film goed te blijven volgen. De film wordt zo eigenlijk meer gedragen door de verschillende vermakelijke muziek en dans scenes. Regisseur Jon M. Chu heeft als regisseur gelukkig wel ervaring met het regisseren van musical scenes, want hij heeft eerder wat Step Up films geregisseerd. Ondanks zijn ervaring maakt hij helaas niet veel bijzonders van de scenes in deze film. Een paar scenes blijven hangen dankzij de het mooie zang en dans talent, maar door de lange speelduur van de film vergeet je vele andere scenes wanneer deze voorbij zijn. Net als bij Crazy Rich Asians heeft Jon M. Chu ook weer een film gemaakt die meer een bepaalde doelgroep aanspreekt. In deze film richt hij zich namelijk meer op de Latijns-Amerikanen, die voor gelijkheid en gerechtigheid proberen te zorgen in Amerika. Deze film kan zo ook mensen aanspreken die zelf hun eigen thuisland zijn verlaten om in een ander land aan een veiliger of beter leven te beginnen. Anthony Ramos en Corey Hawkins hebben in hun acteercarrière al eens eerder in een muzikale film gespeeld. Voor Melissa Barrera en Leslie Grace is dit pas hun eerste echte Hollywood film. Samen weten de vier met de rest van de filmcast voor vermakelijk dans, zang en acteerwerk te zorgen. Ik geef de film als cijfer een:

Fast & Furious 9

Fast & Furious 9 is de nieuwste film uit de Fast & Furious serie. Deze film is geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door Justin Lin, die ook eerdere Fast & Furious films heeft geregisseerd. In deze film wordt Dominic Toretto (Vin Diesel) door zijn verleden achtervolg wat zijn rustige leven in gevaar brengt. Zijn verdwenen broer Jakob (John Cena) zorgt voor levensbedreigende situaties voor Dom en de rest van de wereld. Dom heeft de hup van zijn crew nodig om te op te nemen tegen zijn broer, om zo zijn familie en de rest van de wereld te beschermen.

De Fast & Furious films zijn bekend van de vermakelijke, maar ongeloofwaardige acties scenes. Schrijver Chris Morgan, die vanaf het tweede deel bij de scripts van de films betrokken was, wist de films acceptabel te houden. Als kijker moest je dan wel de actiescènes met een korreltje zout nemen. Omdat Chris Morgan niet met het script van deze film betrokken is, is het door de regisseur en andere onbekende schrijvers geschreven. Dit valt aan de film terug te zien, want al probeer je sommige momenten niet te serieus te nemen, blijven ze moeilijk aanvaardbaar. Deze film komt zo meer over als een fabuleuze sciencefictionfilm. Al kun je als fan proberen te genieten van deze film verliest het toch wel de vermakelijkheid die de andere Fast & Furious films hadden. De toekomstige film die gepland staat voor de serie en mogelijke andere films kunnen moeilijk het plezier van de serie terugkrijgen. Misschien lukt dit als Chris Morgan zich weer met de films bezig houdt, anders lijkt de serie zijn dieptepunt bereikt te hebben. De film verliest zijn aanvaardbare belachelijkheid, waardoor je met een bespottelijke film eindigt net zoals bij andere filmseries die te lang door zijn gegaan.

Ondanks dat de actiescènes ongeloofwaardig zijn, weet Justin Lin ze wel op een passende manier over te brengen, alleen niet zo goed als hij in zijn andere geregisseerde Fast & Furious films heeft gedaan. De gehele filmcast laat wel zien dat ze plezier hebben gehad met het maken van deze film, maar verder leveren ze geen bijzonder acteerwerk. In de andere films van de serie komen ze wel wat beter naar voren. Een probleem van de filmcast is ook de grootte, want vele acteurs uit de serie hebben een grote of kleine rol in deze film, maar sommige komen ook wat als onnodig over. Zo eindig je met veel personages die even leuk zijn voor de fans om terug te zien, maar verder hebben ze weinig waarde in de uiteindelijke film. Sommige personages die in voorgaande films dood zijn gegaan weten ook op een wat onduidelijke manier terug te keren in de filmserie. Zulke beslissingen maken de film alleen maar meer onrealistische. Zelfs Vin Diesel zijn personage is op een manier geschreven die wat ingaat tegen hoe hij in de andere films van de serie overkomt. Ik geef de film als cijfer een: