The Mauritanian

The Mauritanian is een nieuwe drama thriller geregisseerd door Kevin Macdonald, de regisseur van The Last King of Scotland. De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Mohamedou Ould Slahi. In de film wordt Mohamedou Ould Slahi (Tahar Rahim) vastgehouden in Guantanamo Bay door de Amerikaanse regering, die hem verdenken betrokken te zijn geweest met de aanslag op 9/11. Met de hulp van advocaat Nancy Hollander (Jodie Foster) en haar assistent Teri Duncan (Shailene Woodley) probeert hij voor rechtvaardigheid te zorgen. Hiervoor moeten ze een moeilijk spel spelen tegenover de Amerikaanse regering en het leger, die soms op corrupte manieren tegenwerken. Tijdens dit onderzoek leren ze over de duistere activiteiten die plaats vinden in Guantanamo Bay en Nancy Hollander wil hier een einde aan maken, as ze aan genoeg sterk bewijs weet te komen.

Deze film gaat vooral over de duistere Amerikaanse geschiedenis over wat ze met bepaalde gevangenen en terroristen deden in Guantanamo Bay. Dit onderwerp is wel eens eerder in films naar voren gebracht, maar werd dan vaak vanuit het oogpunt van onderzoekende agenten vertelt. Het bijzondere van deze film is dat het meer vanuit het oogpunt van de gevangene wordt verteld. Zo komt goed naar voren hoe de gevangenen hier werden behandeld. Van bewakers die vriendelijk omgaan met gevangene in de hoop hun vertrouwen te winnen en ze zo later makkelijker te kunnen manipuleren, tot militairen die hardhandiger met ze omgaan. Zo bevat deze film wel wat heftige scenes, die niet zo plezierig zijn om te zien. Ondanks al deze ongemakkelijke acties blijft Tahar Rahim het lichtpunt van de film, want ondanks alles wat er met zijn personage gebeurt, probeert hij positief te blijven. De verhaalvertelling wordt wel op een manier gedaan die even wennen is, want het bestaat eigenlijk meer uit flashback van wat er met Mohamedou is gebeurd. Al zijn gebeurtenissen schrijft hij in brieven naar zijn advocaat in de hoop haar van zijn onschuld te bewijzen, ook al zien andere Amerikanen haar nu als landverrader voor het helpen van een mogelijke terrorist. Dit zorgt voor een goede band tussen de twee die het lijken op te nemen tegen de rest van de wereld. Het acteerwerk wordt goedgedan door de filmcast. Tahar Rahim krijgt met deze film de kans om te laten zien wat voor een goede acteur hij is. Hiervoor heeft hij meer in Franse films gespeelt of slechts kleine rollen gehad in Hollywood films. Ondanks dat ze een bijrol speelt, krijgt Jodie Foster ook weer een kans om goed naar voren te komen in een film. Samen weten ze de rest van de filmcast te overschaduwen. Ik geef de film als cijfer een:

A Quiet Place Part II

A Quiet Place part II is geregisseerd, geschreven en geproduceerd door John Krasinski, die ook het eerste deel heeft geregisseerd. Na de gebeurtenissen uit de eerste film moet de Abbott familie hun veilige huis verlaten en reizen door de onbekende buitenwereld. Deze wereld is gevuld met de alien monsters die op geluid jagen en overlevende mensen waarvan ze niet weten of ze te vertrouwen zijn.

In het begin wilde John Krasinski geen vervolg maken voor de eerste Quiet Place, maar de andere producers hebben hem weten te overtuigen en alle vrijheid gegeven voor dit vervolg. Zo weet hij met dit vervolg de wereld uit te breiden en extra informatie te geven. Bij bepaalde informatie kun je beginnen te twijfelen als je dit vervolg vergelijkt met het eerste deel. Hopelijk weten ze deze aarzelingen weg te werken met een derde film. Krasinski lijkt ook wat momenten te hebben gebruikt als ode aan regisseur Steven Spielberg, want sommige namen of gebeurtenissen linken terug naar wat van zijn films. John Krasinski weet bij dit vervolg weer voor vele spannende momenten te zorgen. Door deze spanning probeer je als publiek net als de personages in de film ook stil te blijven. Als iemand in de zaal dan toch geluid maakt door te hoesten of zijn popcorn te lui te eten, begin je je hier haast aan te irriteren. De film wordt ook meer vertelt vanuit de oogpunten van de kinderen uit de Abbott familie. Dit zorgt voor wat meer spanning, want kinderen maken andere keuzes dan volwassenen. Zo kun je als kijker ook niet echt ergeren aan sommige dingen die de kinderen doen, want ze weten niet beter. Krasinski probeert met deze film ook het bericht aan ouders te geven dat ze hun kinderen meer moeten leren los te laten. Gelukkig wordt het acteerwerk ook goed gedaan door de filmcast. Millicent Simmonds en Noah Jupe weten de film als de kinderen van de Abbott familie te dragen. Vooral Millicent Simmonds weet als dove actrice voor extra spanning te zorgen. Bij sommige van haar scenes wordt het geluid ook weggehaald. Zo ervaar je als kijker de gebeurtenissen zoals haar dove personage de gebeurtenissen ook ervaart. Naast de kinderen leveren de volwassen acteurs ook goed acteerwerk. Emily Blunt speelt goed de rol als moeder van haar kinderen die voor ze probeert te zorgen, maar ze ook moet aanpakken om ze veilig te houden in deze apocalyptische wereld. Cillian Murphy levert ook goed acteerwerk als een wat getraumatiseerde man, die andere weinig vertrouwt. Zijn personage weet ook goed voor spanning te zorgen, omdat je nooit zeker weet wat hij precies gaat doen. Het is ook leuk om hem weer te zien in een gelijke film, zoals de film 28 Days Later waar hij bekend van is. In 28 days later wordt de wereld ook getroffen door een invasie alleen dan door zombies in plaats van aliens zoals in A Quiet Place. Ik geef de film als cijfer een:

Godzilla vs Kong

Godzilla vs Kong is de nieuwste film in de Monsterverse filmserie. De film is geregisseerd door Adam Wingard, de regisseur van The Guest en You’re Next. In de film doet de Monarch organisatie onderzoek naar een locatie in de kern van de aarde. Bij dit onderzoek zijn ze de hulp van King Kong nodig. Wanneer ze hem uit zijn omgeving meenemen voor hun onderzoek, verstoren ze de balans in de wereld. Zo krijgen ze te maken met Godzilla, die Kong als een bedreiging ziet. Dit leidt tot een gevecht tussen de twee titanen, waar de mensheid niet meer kunnen doen dan toekijken.

Adam Wingard weet deze film samen met het verhaal van de schrijvers goed over te brengen. Zo zorgt hij voor een vermakelijke film over een gevecht tussen de twee klassieke monsters. De menselijke personages dienen ondanks dat sommige wat onnodig zijn als hulpmiddelen om het verhaal voort te brengen. Hoewel ze de meeste personages zo een functie proberen te geven, blijft het meeste vermaak komen van de gigantische monsters in de film. Vooral King Kong krijgt meer te doen in de film vergeleken Gozilla. De effecten in de film zien er ook goed uit. Soms valt de CGI wel terug te zien waarmee de monsters in de film zijn geplaatst. Als de monsters dan voor de vermakelijke gevechten zorgen, vergeet je meer op de kleien details te letten en kun je gewoon van de amuserende monster gevechten genieten. Adam Wingard brengt de grootte van de monsters op een geloofwaardige manier over in de film ook op zo’n manier dat je ze echt kunt zien nadenken wat hun beste acties in hun gevechten zullen zijn. Verder weet hij de monsters ook wat emotie mee te geven in de film. Dit helpt je als kijker om wat meer achter bepaalde monsters te staan, waardoor je samen met andere bijna kunt kiezen welk monster jullie supporteren. Het acteerwerk wordt door de filmcast op een passende manier gedaan. De jonge Kaylee Hottle steelt de film met haar rol als dove weesmeisje Jia. Kaylee is in het echte leven net als haar gehele familie ook echt doof. Het is bijzonder hoe ze op haar jonge leeftijd enkel met gebarentaal weet te communiceren en acteren tegenover een CGI aap, die niet eens echt in de film zit. Verder zorgt Brian Tyree Henry als een complottheorie activist voor wat komische momenten in de film. De rest van de filmcast speelt dan meer de begeleidende rollen, waarmee het verhaal en de monsters verder kunnen gaan. Er zijn wel te veel acteurs gecast. Als sommige personages niet in de film zaten, zou het de film niet veel verandert hebben. IK geef de film als cijfer een:

Chaos Walking

Chaos Walking is een nieuwe Sci-Fi avonturen film geregisseerd door Doug Liman, de regisseur van The Bourne Identity en Edge of Tomorrow. De film speelt zicht af in de toekomst op een nieuwe planeet waar alle vrouwen zijn verdwenen en alle mannen getroffen zijn door een bizarre kracht genaamd ‘The Noise.’ Hierdoor zijn de gedachtes van alle mannen te horen. De jonge Todd Hewitt (Tom Holland) heeft moeite om zijn gedachtegang onder controle te houden. Wanneer hij dan de neergestorte ruimte meid Viola (Daisy Ridley) vindt, probeert hij haar te helpen. Hiervoor moet hij haar defecte ruimteschip zien te verbergen en haar naar een locatie brengen, waar ze contact op kan nemen met haar mensen. Om hier te komen moeten de twee een reis afleggen door gevaarlijke landschappen en dit alles terwijl Viola de gehele reis steeds kan horen wat Todd aan het denken is.

Het maken van deze film heeft wat tijd gekost, want de film is tijdens productie van regisseur en schrijvers gewisseld. Hierdoor moesten scenes opnieuw gefilmd worden, maar door de drukke schema’s van de filmcast hebben deze heropnames flink wat tijd gekost. De uiteindelijke film is zo chaotisch geworden. De film springt vaak van scene naar scene, heeft losse scenes waar je personages alleen ziet lopen en andere personages duiken ineens op in scenes. De film mist ook uitleg over bepaalde dingen die ineens in de film gebeuren. De effecten die gebruikt zijn om de gedachtegangen van de verschillende mannelijke personages in beeld te brengen, zien er ook onrealistische uit. Bij elk personage wordt namelijk een gekleurde rookwolk getoond, waarin zijn gedachtes te zien zijn. Dit idee zorgt soms voor wat komedie als Daisy Ridley kan horen wat Tom Holland zijn personage denkt. Verder kan dit wel tot verwarring, of afleiding zorgen bij je als kijken. Vooral wanneer dit bij verschillende personages tegelijk gebeurd. Zo lijkt het of er verschillende, gekleurde vuurwerk rookbommen tegelijk af gaan. Voor dit idee hadden ze beter een andere methode kunnen kiezen zoals ze bijvoorbeeld de telepathische krachten van Professor Xavier gedaan hebben in de X-Men films. Het acteerwerk wordt wel goed gedaan door de filmcast, maar de meeste van de cast hebben wel in betere films gespeeld. Door de chaotische manier waarop de film in elkaar gezet is, komt de relatie tussen Daisy Ridley en Tom Holland ook niet zo sterk naar voren. Mads Mikkelsen, die de schurk in de film speelt krijgt verder ook niet veel om mee te werken in de film. Ik geef de film als cijfer een:

The Conjuring: The Devil Made Me Do It

The Conjuring: The Devil Made Me Do It is de derde Conjuring film en de achtste film in de Conjuring filmuniversum. De film is geregisseerd door Michael Chaves, de regisseur van de Conjuring spin-off film The Curse of la Llorona. In de film hebben Ed (Patrick Wilson) en Lorraine Warren (Vera Farmiga) net de jonge David Glatzel (Julian Hilliard) van een demon kunnen verlossen. Wat ze alleen niet weten is dat de demon is overgesprongen naar de vriend van David zijn zus Arne (Ruairi O’Connor). De bezetten Arne pleegt zo een moord, waarvoor hij in de rechtbank eindigt. De Warrens moeten nu met genoeg bewijs zien te komen om de rechtbank ervan te overtuigen dat Arne onschuldig is en een demon verantwoordelijk is voor zijn acties. Als hun dit niet lukt eindigt Arne onterecht in de gevangenis.

Deze Conjuring film is weer gebaseerd op een echt verhaal en dan wel het verhaal waar iemand voor het eerst in de geschiedenis een duivelse demon de schuld gaf van zijn duistere misdaden. James Wan de regisseur van de eerste twee Conjuring films trekt zich bij deze film terug als schrijver en producent, wat helaas wel terug valt te zien aan de mindere kwaliteit van de film. Samen met James Wan heeft regisseur Michael Chaves ook besloten deze derde Conjuring film niet meer over een exorcisme situatie in een huis te laten gaan. Zo verliest de film grotendeels wel zijn horror aspect en verandert meer in een detective thriller waar de Warrens naar bewijzen zoeken, om Arne zijn onschuld te bewijzen. Door deze wijziging verliest deze film het spanningsniveau en tempo van de eerste twee Conjuring films.

Michael Chaves is sinds het regisseren van La Llorona wel gegroeid als horrorregisseur, maar hij maakt in deze film nog wel veel gebruik van vaak voorspelbare jump scares en andere horror elementen komen wat gekopieerd over. Zo zijn er horror scenes die lijken op scenes uit A Nightmare on Elm Street, The Exorcist en The Shining. Ondanks dat ze deze scenes proberen te verkopen als een hulde aan de horror films waarvan het gekopieerd is, komen deze scenes toch meer over als simpele, voorspelbare kopieën. Hierdoor moet je eerder aan deze films terugdenken. Je krijgt zo ook meer zin om deze klassieke horror films terug te kijken in plaats van doorkijken van deze film. James Wan weet met zijn horror film meer creatiever horror elementen naar voren te brengen. Deze creativiteit mts nog wel bij Michael Chaves. Het acteerwerk wordt gelukkig wel goed gedaan door Patrick Wilson en Vera Farmiga. In deze film krijgt het personage van Patrick Wilson hartklachten, waardoor ze beide hun personages wat op een andere manier moeten spelen. Naast hun leveren John Nobel las een andere paranormale onderzoeker en Julian Hilliard ook goed acteerwerk in de film. Ruairi O’ Connor en Sarah Catherine Hook leveren ook goed acteerwerk, maar worden meer overschaduwt door de rest van de filmcast. Ik Geef de film als cijfer een:

Cruella

Cruella is een live-action verfilming over het oorsprong verhaal van het personage uit de 101 Dalmatiërs animatie en eerdere live-action film en boek. De film is geregisseerd door Craig Gillespie, de regisseur van I, Tonya en The Finest Hour. De film gaat over Estella (Emma Stone) een armzalig meisje, die vooral als dief door het leven gaat. Als gezien wordt dat Estella een goede smaak voor mode heeft, wordt ze door een Barones (Emma Thompson) aangenomen bij haar modebedrijf. Hier weet ze dankzij haar rebelse manier van mode de Barones te imponeren, maar dankzij haar dit gedrag riskeert ze ook haar baan te verliezen als ze niet oppast. Om toch met de Barones te kunnen concurreren begint ze met een alter ego als Cruella een eigen modebedrijf. In de strijd tussen de twee modebedrijven leert Cruella geheimen die haar leven doen veranderen.

Met deze live-action film probeert Disney net zoals ze met Maleficent deden een Disney schurk op een andere manier naar voren te brengen. Dit kan voor het publiek die Cruella als schurk kent weer even wennen zijn, want het personage wordt in een modern jasje gestopt en speelt meer een antiheld dan een echte schurk. Zo heeft Cruella in deze film bijvoorbeeld een goede band met de meeste honden. Dit kan wat vreemd overkomen voor mensen die haar uit de klassieke animatie of de eerdere live-action film van 101 dalmatiërs kennen. Ze komt uiteindelijk haast meer over als een Disney prinses dan een Disney schurk. Het verhaal komt verder wat langdradig over, omdat er verschillende verhaallijnen in een film lijken te zijn samengesmolten. Er is ook door vijf mensen aan het script gewerkt wat door de rommeligheid van bepaalde aspecten van het verhaal valt terug te zien. Ze hadden de film best wat kunnen inkorten door bijvoorbeeld het onderdeel van Cruella haar kindertijd uit de film te laten. Op een enkele plottwist na is de film ook wel wat aan de voorspelbare kant. De kern van de film gaat meer om de modestrijd tussen de twee modebedrijven. Zo komt de film wat over als de film The Devil Wears Prada, waar een beginnend iemand het in de mode probeert op te nemen met de mode expert boven haar. Zo is de film vooral vermakelijk voor mensen die van mode of de modewereld houden. Een paar van de beste aspecten in de film zijn dan ook de kostuumontwerpen en het haar en Make-up stijlen van de personages. Ook wordt er leuk gebruik gemaakt van de filmsets. De sets komen namelijk geloofwaardig over alsof ze echt in de jaren 70 zijn. Verder worden de sets ook goed gebruikt voor de modeshows van beide modebedrijven. De soundtrack van de film is wel wat simpel gedaan, want in plaats van een echte soundtrack maken ze meer gebruik van passende 70’s punk en funk muziek. Ondanks dat de muziek zo bekend en vermakelijk overkomt, is het ook wel een excuus om eenvoudig met de soundtrack van de film om te gaan. Het acteerwerk wordt goed gedaan door de filmcast. Alleen is het probleem dat het hoofdpersonage vanuit een andere hoek in de film naar voren wordt gebracht. Emma Stone heeft meer het uiterlijk van Cruella, maar mist toch de persoonlijkheid hoe het personage bekend is. De bekende Cruella persoonlijkheid wordt eigenlijk beter door Emma Thompson naar voren gebracht. Zo weet Emma Thompson de film meer te stelen dan Emma Stone. De rest van de filmcast speelt meer personages die ook voorkwamen in andere versies van films waar het Cruella personage ook in voorkomt en dienen meer als ondersteunde of komische rollen. Ik geef de film als cijfer een:

Spiral: From the Book of Saw

Spiral: From the Book of Saw is geregisseerd door Darren Lynn Bousman, die al eerder andere films van de filmserie heeft geregisseerd. De film gaat over rechercheur Ezekiel “Zeke” Banks (Chris Rock), die dankzij het succes van zijn vader Marcus (Samuel L. Jackson), als gewaardeerde politieveteraan zelf minder serieus wordt genomen als agent. Om zichzelf te bewijzen probeert hij samen met zijn nieuwe onervaren partner William Schenk (Max Minghella) de zaak van een mogelijk nieuwe Jigsaw copycat killer op te lossen. Hiervoor moeten ze samen een bloederig mysterie zien op te lossen voor er meer mensen slachtoffer worden van de martelmethodes van deze mysterieuze moordenaar.

Het idee voor deze nieuwe Saw film komt van Chris Rock, die als fan van de serie met een idee naar de filmstudio ging en uiteindelijk een deal kon sluiten voor het maken van deze film. Zo is deze film door en fan voor fans gemaakt. Het probleem van de film is dat het geregisseerd en geschreven is door mensen, die al eerder aan een Saw film hebben gewerkt. Zo komt de film vertrouwd, maar ook bekend over. De grootste verandering van deze film is dat het vooral vanuit het oogpunt van de onderzoekende rechercheur verteld wordt en wordt aangevuld door flashbacks. Zo gaat voor fans van de Saw films het aspect van hoe de mensen die vast zitten in verschillende gevaarlijke Jigsaw vallen wat verloren. Ondanks dat sommige van deze nieuwe vallen wel creatief bedacht zijn, komen andere wat bekend over. In de eerdere Saw films zijn de vallen wel wat creatiever bedacht en ook beter uitgelegd. Voor fans zitten er wel wat terugblik momenten in de film naar eerdere Saw films, maar met de meeste wordt verder helaas weinig gedaan. De film wordt ook wat voorspelbaar verteld. Het raden van de identiteit van de Jigsaw copycat killer, is ondanks dat ze je op dwaalsporen proberen te zetten toch nog gemakkelijk te raden. De copycat killer gebruikt ook meer eigen methodes, waardoor gebruik van bekende dingen uit eerdere Saw films verloren gaan. Deze copycat komt ook minder rechtvaardig over dan de originele Jigsaw killer. Met de casting van Chris Rock een acteur die meer bekend is van rollen in komedie films, is het even wennen om hem als serieuze rechercheur te zien in een bloederige horror film. Op een goed begin na komt zijn personage verder niet zo passend over in de film. Naast Chris Rock speelt Samuel L. Jackson ook een leuke, kleine rol in de film. Ondanks dat hij op zijn eigen manier voor wat leuke momenten in de film zorgt, krijgt hij verder weinig om mee te werken. Ik geef de film als cijfer een:

Nobody

Nobody is een nieuwe actie thriller geregisseerd door Ilya Naischuller, de regisseur van Hardcore Henry. De film gaat over de alledaagse man Hutch Mansell (Bob Odenkirk). Hij is een doordeweekse vader en echtgenoot, die een vredig leven probeert te leiden met zijn gezin. Wanneer door ongevraagde gebeurtenissen zijn vredige gezinsleven op het spel komt te staan, wordt hij gedwongen om terug te keren naar zijn duistere verleden. Zo eindigt hij tegenover een Russische drugsbaron, die het nu op hem en zijn gezin voorzien heeft. Om zijn gezin te beschermen moet hij zijn vuist en wapentechnieken weer onder de knie zien te krijgen.

Nobody is geschreven door de bedenker en schrijver van de John Wick filmserie. Hierdoor komt de films soms over als een kopie van deze films. Het grootste verschil met deze film en de John Wick films is dat het hoofdpersonage hier zijn oude vechttechnieken weer moet zien op te pakken. Zo loopt hij zelf ook schade op in zijn strijd tegen criminelen. Dit maakt de film wat realistischer vergeleken de John Wick films, maar de film verliest dit realisme als Hutch zijn vechtkunsten weer beheerst. Het probleem van deze film is dat het hoofdpersonage een echte goede rede mist om terug in actie te komen en het op te nemen tegen de criminelen. In gelijke actie films zoals John Wick of Taken had het hoofdpersonage een betere rede om eigenhandig het op te nemen tegen een criminele organisatie. Regisseur Ilya Naischuller heeft voor deze film alleen de actie film Hardcore Henry geregisseerd. Bij die film koos hij ervoor om alles te filmen vanuit het first person perspectief van het hoofdpersonage. Met Nobody krijgt hij de kans om een actiefilm in beeld te brengen zoals de meeste actiefilms in beeld worden gebracht. Hij doet dit op een goede brute manier, maar op een paar actie scenes na is de actie in de film verder niet zo bijzonder. Dankzij het gelijke script hebben sommige actie momenten wel wat weg van actie momenten uit de John Wick films Wat het meeste helpt van het goed overbrengen van de actie in de film is de casting van Bob Odenkirk in de hoofdrol van de film. Hij speelt zijn andere film en tv-rollen meeste wat anders dan in deze film, maar zet de rol toch op een goede manier neer. Hij is zelf ook met het idee voor deze film gekomen, nadat hij zelf een inbraak bij zijn eigen huis heeft meegemaakt en het er niet mee eens was hoe de autoriteiten deze zaak hebben afgehandeld. Naast Bob Odenkirk heeft Christopher Lloyd ook een vermakelijke rol als de vader van zijn personage. Ik geef de film als cijfer een: